Η ζωή σαν παιχνίδι

Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι η ζωή μας είναι σαν ένα παιχνίδι; Πάντα κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει. Όποια κίνηση και να κάνουμε στο παιχνίδι αυτό, θα έχει αντίκτυπο στο μέλλον και το σύνολο όλων των κινήσεων θα μας δείξει αν αυτό που κάνουμε θα μας οδηγήσει τελικά στην νίκη ή την ήττα.

Η ζωή μας έχει μέσα της λίγο από όλα τα γνωστά παιχνίδια.

Πλακωτό, όπου ο αντίπαλος σου παραμονεύει την κάθε σου κίνηση για να σε «χτυπήσει» και να σε στείλει πίσω στην αρχή του παιχνιδιού, ίσως γιατί δεν έκανες τις σωστές επιλογές και σου δίνει της ευκαιρία να κάνεις μια νέα αρχή.  Αυτή η νέα αρχή όμως σε επιβαρύνει με το κόστος του χρόνου.  Αυτός προχωρά πιο γρήγορα από σένα, όμως παραμονεύεις και εσύ και περιμένεις να κάνει και αυτός το λάθος.  Χαρά ή εκδίκηση που θα τον στείλεις και αυτόν πίσω;  Είναι θέμα στρατηγικής να αποφύγεις τον άλλον όσο μπορείς για να μην μπει στο παιχνίδι σου, για να σου κάνει την λιγότερη ζημιά.  Όμως αν έχεις ένα παιχνίδι χωρίς χτυπήματα δεν είναι λιγάκι ανιαρό;

Άλλο ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να θυμίσει την ζωή μας είναι του τύπου hotel ή κερδίστε χάνοντας, όπου πρέπει να κάνεις τις καλύτερες επενδύσεις στα λεφτά και τον χρόνο του παιχνιδιού σου.  Σε αυτά τα παιχνίδια παίζουν ρόλο τα λεφτά.  Μήπως κανείς αγνοεί τα λεφτά και δεν τα θέλει;  Είναι απαραίτητα πλέον στην ζωή μας και αν δεν έχεις από αυτά, είσαι ο χαμένος του παιχνιδιού.  Στην πασίγνωστη monopoly, ο σκοπός του παιχνιδιού είναι να έχεις λεφτά για να μπορέσεις να αγοράσεις γη.  Όταν όλα έχουν πουληθεί ,το μοναδικό που μπορείς να κάνεις είναι μόνο διαπραγματεύσεις και όταν έχεις την λιγότερη περιουσία, τότε έχεις και τη μικρότερη πηγή ισχύος στην απόφαση όπου θα παρθεί.

Στην μικρή ηλικία, αθώα παιχνίδια που δίνονται στα παιδιά για να παίξουν κρύβουν μέσα τους ένα μεγάλο μήνυμα.  Τα μικρά κοριτσάκια περιτριγυρίζονται από είδη καλλωπισμού και κουζινικών παιχνιδιών, όπου προετοιμάζονται για την μετέπειτα ζωή τους.  Να είναι νοικοκυρές και πάντα να είναι περιποιημένες.  Μανάδες αγοράζουν μικρά μωράκια και κούκλες, όπου με την θέση τους τα μικρά κοριτσάκια αναλαμβάνουν και αυτά το ρόλο της μάνας και τα φροντίζουν καταλλήλως.  Σε αντίθεση τα αγοράκια γαλουχούνται με τα πιο βάρβαρα συναισθήματα του μαχητή και πολεμιστή στην ζωή, αγοράζοντας του τα γνωστά παιχνίδια action man, superman, transformers και χίλια δυο άλλα πολεμικά κουκλάκια ή ήρωες της φαντασίας που σώζουν τον κόσμο.  Όταν μεγαλώνουν όμως η αλήθεια γίνετε γνωστή και ψευτοηρωισμός που είχαν κάποτε χάνετε.

Αναρωτιέμαι όταν ήμασταν παιδιά η φαντασία μας και ο ηρωισμός μας κυριαρχούσε σε ότι και αν κάναμε.  Τώρα έχει θαφτεί μέσα στην καθημερινότητα και δεν βλέπουμε ένα αθώο κόσμο που έχουμε μέσα μας.  Που έχει πάει η παλικαριά μας, όταν ο action man προσπαθούσε να σώσει τον κόσμο από τα κακά στοιχεία;  Που είναι η Barbie που με χαμόγελο και καλοσύνη προσπαθούσε να βοηθήσει και να περιποιηθεί τον καθένα;  Παλιότερα χτίζαμε ένα καστράκι στην άμμο και αν το νερό το παρέσερνε, χαμογελάγαμε και φτιάχναμε άλλο.  Γιατί τώρα είναι δύσκολο να φτιάξουμε και δεύτερο;  Μας τελείωσαν τα υλικά που τα λέμε αντοχή ή χάσαμε την τεχνική;

Τελικά η ζωή μας είναι κάποιου είδους εκπαίδευση ή διασκέδαση;

Ίσως θα έπρεπε να βλέπουμε την ζωή σαν παιχνίδι για να μην καταλήξουμε παιχνίδι της ζωής.

{jcomments off}

Πηγη: http://oneirikotaksidi.blogspot.com