Γιατί παίρνεις τα βουνά και τα λαγκάδια;
Θυμάμαι - εξ απαλών ονύχων - το δίλημμα στις περισσότερες οικογένειες αλλά και αργότερα σαν θέμα έκθεσης στις τάξεις του Δημοτικού όταν πλησίαζαν οι καλοκαιρινές διακοπές: Βουνό ή θάλασσα;
Πάντα η συντριπτική πλειοψηφία προτιμούσε τη θάλασσα, τον ήλιο, τα καλοκαιρινά παιχνίδια αφού η τάση της εποχής πρέσβευε αυτό. Αυτό, που συνεχίζεται και στις μέρες μας φυσικά. Το βουνό ερχόταν πάντα σε δεύτερη μοίρα, παραμένοντας για τους περισσότερους άγνωστο, μυστηριώδες και επιβλητικό συνάμα.
Πολλά χρόνια αργότερα, η απόκτηση της ανάλογης εμπειρίας και κρίσης και η προσπάθεια αποσυμπίεσης της φορτισμένης ζωής της μεγαλούπολης - αναζητώντας μικρά διαλείμματα όλες τις εποχές του έτους πια - συνετέλεσαν στην αλλαγή σκέψης και οπτικής καθώς και στη διαμορφούμενη στις παρακάτω γραμμές άποψη.
Φορτώστε λοιπόν το αυτοκίνητο με τα απαιτούμενα καλούδια ή φορέστε το σακίδιό σας στους ώμους, ζωστείτε απαραίτητα τον σεβασμό και την αγάπη (χωρίς αυτά δεν γίνεται!) και ακολουθείστε την πορεία προς...τα "ψηλά"! Εκεί όπου...
Το βουνό έχει τη μαγική ιδιότητα να σε ηρεμεί, να σε χαλαρώνει τόσο, που να σε κάνει να νιώθεις αυτό το ευχάριστο ηδονικό λίγωμα στο κορμί, που σου κόβει τα ήπατα και απορροφά σταγόνα-σταγόνα όλη την αρνητική ενέργεια της πόλης.
Σκορπά στους ανέμους του τις σκέψεις σου, καταλαγιάζει τον νου, ξεπλένει με τις βροχές του τα πάντα από πάνω σου.
Η μυρωδιά του χώματος, των φυτών είναι ένα άτυπο διαβατήριο εισχώρησης στην καρδιά κάθε εποχής του χρόνου. Διαφορετική, αναγνωρίσιμη, υγρή, εισβάλλει απ' τα ρουθούνια, διαχέεται στον εγκέφαλο και από 'κεί σε κάθε κύτταρο του σώματος.
Περπατάς στα μονοπάτια, στους δασικούς δρόμους, στα φαράγγια και αγαλλιάζεις.
Πίνεις νερό απ' τα ποτάμια και τις πηγές, νερό ζωντανό, τραγανό, γεμάτο ενέργεια και κάνεις μπάνιο στις λίμνες.
Ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια σου κάθε φορά και άλλες εικόνες, διαφορετικά τοπία, άγρια εκστατική ομορφιά.
Επισκέπτεσαι γραφικά ξωκλήσια, απομακρυσμένα χωριά, γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους, βοσκούς, καλλιεργητές. Ακούς και εντυπωσιάζεσαι από τις ιστορίες τους στο καφενεδάκι του χωριού πίνοντας ένα τσιπουράκι μαζί τους να ξαποστάσεις.
Και συνεχίζεις...
Χώνεσαι σε εύκολους ή δύσκολους δασικούς δρόμους, ανηφορικούς ή κατηφορικούς, αγκομαχάς, όλοι οι μύες σου είναι σε εγρήγορση, η αδρεναλίνη στα ύψη... όλα με έπαθλο μια ονειρεμένη φωτογραφία που θα συντροφεύει τις αναμνήσεις σου, στο πυκνό δάσος ολομόναχος στη μέση του "πουθενά", σε κάποιο κολωνάκι κορυφής ή σε κάποιο σημείο απίστευτης θέας.
Σταματάς να αφουγκραστείς τους ήχους στο "μονοπάτι της Σιωπής" του Ολύμπου ανάμεσα σε σκοτεινές πλαγιές και πανύψηλες οξυές. Οδηγείς - περπατάς, περπατάς - οδηγείς...
Και πάλι συνεχίζεις...
Κάθε εποχή αφήνει το δικό της στίγμα στο βουνό κι αυτό με τη σειρά του στιγματίζει την ύπαρξή σου όσο το διαβαίνεις και το εξερευνείς.
Μ'αρέσει να ξαπλώνω στο γρασίδι, να χαϊδεύω τα λουλούδια, να περπατούν πάνω μου τα έντομα.
Θέλω τη λάσπη σαν ρευστή σοκολάτα να γλυκαίνει την ψυχή μου. Είναι το μόνο γλυκό που αναζητώ εκεί.
Τους κόκκους της γύρης ανακατεμένους με σκόνη και κομματάκια φύλλων να μπερδεύονται μέσα τα μαλλιά μου.
Θέλω να κοιμάμαι σε καταφύγια ή σε σκηνές και να ξυπνάω παρέα με το τιτίβισμα των πουλιών. Αλλοτε πάλι, να κόβω την ομίχλη με το μαχαίρι και να μαστιγώνει η βροχή το πρόσωπό μου.
Να ξαπλώνω στα σύννεφα! Να βλέπω το χιόνι ν' αγκαλιάζει τα κλαδιά και να τρίζει σε κάθε μου βήμα.
Να μαθαίνω να μαζεύω μανιτάρια, να γεύομαι τους εποχιακούς καρπούς των φυτών. Να γίνομαι κι εγώ ένα μικρό κομμάτι της φύσης, αφομοιωμένο, αναπόσπαστο.
Κι έτσι, τελειώνοντας την ημέρα, αποκαμωμένος, ελαφρύτερος και εκτονωμένος, να πλαγιάζω κάτω από τ' αστέρια και να σιγοτραγουδώ.
Οταν έρθει το πρωί, θα καθίσω και θα ατενίζω τον κάμπο, τις διπλανές κορυφές, τα δένδρα, ίσως και το πέλαγος, που ξέρουν τα πάντα για μένα.
Σημασία έχει ο προορισμός ή το ταξίδι μέχρι εκεί;
Ποτέ δεν μπόρεσα να απαντήσω σ' αυτό το ερώτημα. Πάντα κάτι έλειπε... ίσως ο προορισμός.
Δεν υπάρχει ουσιαστικά προορισμός. Τον βρίσκεις εκεί που θα σταματήσεις να ξεκουραστείς το βράδυ. Την άλλη μέρα πάλι θα τον βρεις εκεί που θα σταματήσεις εκείνο βράδυ. Κάθε φορά θα μετατίθεται την επόμενη μέρα, την επόμενη μέρα... μέχρι να τελειώσει ο διαθέσιμος χρόνος σου και να πρέπει να επιστρέψεις πίσω στην καθημερινότητα.
Χρόνια μιλάω με τα βουνά, ξέρουν τα μυστικά μου, τα γνωρίζουν όλα.
Κι εκείνα, ως αντάλλαγμα της εμπιστοσύνης μου, μού δίνουν τη χαμένη μου ηρεμία, κλείνουν τον Ασκό του Αιόλου και γαληνεύουν την τρικυμία στα σωθικά.
Κείμενο - Φωτογραφίες: G.K.