Το ξανααντάμωμα του 2005 ήρθε και παρήλθε, περάσαμε όλοι καλά, κάναμε καινούργιους φίλους, χαρήκαμε την ελληνική φύση, ήρθαμε όλοι πιο κοντά, και άλλα τέτοια και λοιπές αηδίες και δακρύβρεχτα που λέγονται μετά το πέρας τέτοιον εκδηλώσεων.

Σιγά να μην γλιτώνατε κι από εδώ την "γκρίνια" για τα οικονομικά μας χάλια χα-χα-χα !  Ισως όμως να μην είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα.  Ορίστε ένα αισιόδοξο σενάριο από τον εμπνευσμένο Γιάννη Ξανθούλη.  Δεν ξέρω αν η "Παλιά Καλή Εποχή" μπορεί να αναβιωθεί με επιτυχία στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη εποχή, όμως η ανάμνησή της είναι τουλάχιστον "καλή τροφή" για σκέψη !

Διάβασα πρόσφατα ένα εξαιρετικό κείμενο από το οποίο σας παραθέτω για προβληματισμό ένα μεγάλο μέρος του:

Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στα Τρίκαλα, την ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας μου.  Εκεί ζούσαμε με την οικογένειά μου μέχρι το 1960, οπότε μετακομίσαμε μόνιμα στην Αθήνα.  Πάντα όμως επισκεπτόμασταν τα Τρίκαλα για να βρεθούμε δίπλα σε αγαπημένους συγγενείς και φίλους, ιδιαίτερα στις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα.  Παρακολουθούσα έτσι από κοντά τη μετάλλαξη αυτής της πόλης που άλλαζε με γοργούς ρυθμούς μέσα στο διάβα του χρόνου.

Στην Ελλάδα, η σχέση μας με το υγραέριο ποικίλει.  Κάποιοι από εμάς το αποστρέφονται θεωρώντας το «παρακατιανό», «λαϊκό», «μια σκέτη ταλαιπωρία με τις φιάλες», «επικίνδυνο» και προτιμούν, ως επί το πλείστον, το «ρεύμα».  Άλλοι το λατρεύουν «για την ευκολία του στο μαγείρεμα», «γιατί είναι φθηνό» και άλλα.

Την περασμένη χρονιά και κυρίως αυτή που διανύουμε παρατηρείται μια έντονη υποτονικότητα στις υπαίθριες δραστηριότητες αναψυχής συμπεριλαμβάνοντας και τις "offroad" δραστηριότητες.  Ειδικότερα φαίνεται ότι τόσο οι μεμονωμένοι εκδρομείς όσο και οι οργανωμένες ομάδες & λέσχες παρουσιάζουν μια αισθητή κάμψη της δράσης τους.

Χμμμμ, αποφεύγω να ασχολούμαι με την πολιτική όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά με τις εξελίξεις της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει τις ζωές μας μπαίνω στον πειρασμό να προβληματίζομαι για το ποιός φταίει (το τι μου είναι αδιάφορο).

Διάολε, τι σχέση μπορεί να έχει να έχει η ευκολία με το περιβάλλον;

Εκατό, εκατόν πενήντα χρόνια πριν, η ζωή στα χωράφια, στα σπίτια, στη μεταποίηση και στις υπηρεσίες ήταν πολύ διαφορετική απ’ ό τι είναι σήμερα.

Λύκαιον Όρος.

Το Βουνό που σε κοιτάει στα μάτια.

Δεν κατάλαβα ποτέ τη δουλειά που κάνει ένα αυτοκίνητο που σαν είναι φτιαγμένο για να πάει χώμα και κακοτράχαλο βουνό, περνάει τη ζωή του στα γκαράζ και την άσφαλτο της πόλης. Για να λέω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα πως σκλαβώθηκα κι εγώ στους τσιμεντότοιχους, ενώ μέσα μου ξέρω ότι είμαι φτιαγμένος για τα ψηλώματα και τις σκιερές δασοποριές.

'Εχω-έχω-έχω.... πάρε κόσμε, πάρε'

... διαλαλούσαν οι πλανόδιοι. Μανάβηδες, ψαράδες, γανωτήδες, η αγορά του δρόμου - ευκαιριακή και υπαίθρια - ήταν κάποτε σημαντική.  Οι νοικοκυραίοι ‘σφιχτοί’, οι γυρολόγοι έπρεπε να πουλήσουν, κι αντηχούσαν οι φωνές και τα ευρηματικά στιχάκια που καλούσαν σε κατανάλωση.  Από τότε άλλαξαν πολλά.  Άλλαξε κι η κατανάλωση, σε τρόπο και σε είδος.  Αλλά ακόμα, όποτε σκέφτομαι τη λέξη ‘κατανάλωση’, θυμάμαι το ‘έχω – έχω –έχω’ του μανάβη ... κι αναρωτιέμαι αν όντως ... έχω.

Όλοι μας, έχουμε μάθει να ζούμε σ? ένα περιβάλλον όπου όλα γύρω μας είναι οικεία, κι είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι, για μια στιγμή, κάτι μπορεί να πάει στραβά, αλλάζοντας τη ζωή μας έστω και προσωρινά. Θεωρούμε τα πάντα δεδομένα κι αυτονόητα, κι ανατρέφουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Λες κι η ζωή, η φύση, το σύμπαν μάς οφείλουν!