Δάσος Ελατιάς (Καρά-Ντερέ) - Δάσος Σημύδας

Δάσος Ελατιάς (Καρά-Ντερέ) - Δάσος Σημύδας.  Ξαναεπισκεφθήκαμε αυτόν τον μοναδικό σε ομορφιά τόπο, για να περιηγηθούμε αυτήν την φορά στην ανατολική και βόρεια περιοχή.

Ξεκινήσαμε από Σιδηρόνερο με ομίχλη αρκετή για να φτάσουμε στο Δασικό χωριό Ελατιάς και να συνεχίσουμε βόρεια για την κορυφή Τσάκαλος.  Χωθήκαμε μέσα στο ελατόδασος, στους χωματόδρομους όπου τα κλωνάρια των δέντρων της ερυθρελάτης κρέμονται δίνοντάς μας μιά αίσθηση πραγματικής επαφής με το δάσος.  Οι κορφές τους με φόντο τα σύννεφα, μας προειδοποιούσαν για βροχή.  Ο καθαρός αέρας μύριζε έλατο και χώμα, μια μυρωδιά που είχαμε καιρό να την ζήσουμε, που ξυπνά σαν μνήμη παλιά και ξεχασμένη από τα βάθη του υποσυνείδητου.

Ο τόπος αυτός είναι μαγικός, με μοναδικές και ιδιόμορφες στον ελλαδικό χώρο ερυθρελάτες, με ρυάκια από νερό που διασχίζουν το δρόμο κι ύστερα ανταμώνονται και σχηματίζουν τον ποταμό βαθύρεμα.

Αναγκαστήκαμε να κάνουμε αρκετές στάσεις, να γεμίσουμε από εικόνες και βιώματα.  Είχαμε μια πολύ φευγαλεά συνάντηση με ένα ελάφι, που μόνο από την μέση και πίσω προλάβαμε να δούμε πρίν χαθεί ολοκληρωτικά.  Το ανοιχτό καφεκίτρινο τρίχωμά του, έκανε αυτό τo μέρος να φαντάζει πιo παραμυθένιο.

Φτάσαμε σε ένα παλιό στρατιωτικό φυλάκιο και κατόπιν στην κορυφή Τσάκαλος, με υψόμετρο 1814μ. την υψηλότερη κορυφή του δάσους Ελατιάς.  Το τοπίο τριγύρω γεμάτο από μεγάλες στρογγυλεμένες πέτρες πάνω στην πλαγιά κι η κορυφή ένας πέτρινος όγκος, με φοβερή θέα του δάσους απ' όπου το βλέμα φτάνει πέρα από τα σύνορα με την Βουλγαρία.

Εδώ τελείωσε ο δρόμος και αρχίσαμε τον γυρισμό για να βγούμε στο δάσος Σημύδας.  Θα μπορούσαμε να πάμε και πιο βόρεια μέχρι τα σύνορα από άλλον δρόμο, αλλά ο χρόνος μας δεν έφτανε.

Μπήκαμε στο δάσος Σημύδας (το μοναδικό στον ελλαδικό χώρο συγκροτημένο δάσος) που χαρακτηρίζει το τοπίο με το λευκό χρώμα των κορμών τους.

Φτάσαμε στο δασικό εργοτάξιο της Μεγάλης Παναγίας όπου και συναντήσαμε υλοτόμους.  Μεζέδες και τσίπουρα γέμισαν το τραπέζι μας.  Γίναμε μια παρέα και τα λέγαμε, έτσι απλά λές και γνωριζόμασταν καιρό.  Το τραπέζι μας ? μια τσιμεντένια πλάκα με ζωγραφιά την ελληνική σημαία.

Η ώρα πέρασε για τα καλά και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.  Στόχος μας να περάσουμε από Μικρομηλιά - Παππάδες, κάνοντας έναν μεγάλο γύρο.  Στα μέσα της επιστροφής άρχισε να βρέχει.  Σταματήσαμε σε ένα από τα πολλά κιόσκια όπου πίνοντας καφέ άρχισε να σταματά η βροχή.  Ανοιξε ο ουρανός και ο ήλιος στην δύση του, έβαψε με χρυσοκόκκινες πινελιές όλο το τοπίο.  Στο βάθος διακρίνοταν ο Στρυμώνας με φόντο τις επιβλητικές σιλουέτες των βουνών.

Τελικά η φύση είναι ένα εργαστήριο ψυχής και πνεύματος.  Ο άνθρωπος όσο και καταπονημένος να πάει, γυρνάει ξανανιωμένος, μετά από μία έστω και μικρή, σύντομη επαφή μαζί της ...

Μια διαδρομή 141km μέσα στα καταπράσινα ακόμη δάση της Σημύδας και της Ελατιάς.

{qtube vid:=LoI0t_ZlVl8 w:=640 h:=534}