Πεζοπορία στο φαράγγι του Δημοσάρη και στην Όχη

Την Εύβοια την ξέρουν όλοι, και οι περισσότεροι προφανώς γνωρίζουν και την Κάρυστο.  Μπορεί ίσως να μην ξέρουν ότι βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού, αλλά οτι υπάρχει στο συγκεκριμένο νησί το γνωρίζουν.  Πολλοί λιγότεροι ξέρουν την Όχη, το βουνό που βρίσκεται πάνω από την Κάρυστο και την σκιάζει με το ύψος της, που φτάνει τα 1398 μέτρα πάνω από την θάλασσα.  Και το πιο πιθανό είναι, να υπάρχει ένας ελάχιστος αριθμός ανθρώπων που γνωρίζει το φαράγγι του Δημοσάρη.  Το ρέμα που πηγάζει από τις βόρειες πλαγιές της Όχης, και μέσα από μία οργιώδους βλάστησης μακρυά διαδρομή, φτάνει και χύνεται στην παραλία του Καλλιανού, ενός από τα πολλά απομονωμένα χωριά του Κάβο Ντόρο.

Με τον Αντώνη συζητούσαμε εδώ και καιρό μέσα στο forum του www.offroader.gr, να κάνουμε μία πεζοπορική διάσχιση της Όχης.  Το σχέδιο έλεγε να ξεκινήσουμε από το χωριό Μύλοι που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από την Κάρυστο, και ακολουθώντας το ορειβατικό μονοπάτι, να καταλήξουμε την πρώτη ημέρα στο καταφύγιο του βουνού λίγο πριν την κορυφή.  Την επόμενη θα επισκεπτόμασταν την κορυφή, το πετρόχτιστο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και το γνωστό Δρακόσπιτο, και θα συνεχίζαμε την κατάβασή μας μέσα από το φαράγγι του Δημοσάρη μέχρι τους Καλλιανούς όπου και με κάποιο ταξί που θα είχαμε κανονίσει από πριν, θα επιστρέφαμε στην Κάρυστο.

Επειδή όμως πολλές φορές, η πραγματικότητα βρίσκεται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που εσύ έχεις κανονίσει, το Σαββατοκύριακο που τελικά μπορούσαμε να επισκεφτούμε την Όχη, η Μετεωρολογική Υπηρεσία μας ανακοίνωσε πως δεν ήταν καλή ιδέα για διήμερη εκδρομή!  Ενώ το Σάββατο θα είχε σχετικά καλό καιρό, από το απόγευμα της ίδιας ημέρας και ολόκληρη την Κυριακή θα έβρεχε συνέχεια.

Η λύση που έδωσε τελικά ο Αντώνης ήταν μία και σοφή.  Μονοήμερη πεζοπορία.  Αποφασίσαμε να κάνουμε την διαδρομή ανάποδα σε σχέση με το αρχικό σχέδιο, ξεκινώντας την πεζοπορία μας μέσα από το φαράγγι και ανεβαίνοντας στην κορυφή και στην συνέχεια επιστρέφοντας στο ίδιο σημείο με το σκεπτικό, πρώτον να δούμε σίγουρα τα ομορφότερα τμήματα της διαδρομής, και δεύτερον να ήμαστε ανεξάρτητοι από άλλα μεταφορικά μέσα ώστε, σε περίπτωση απότομης αλλαγής του καιρού να έχουμε την δυνατότητα της άμεσης επιστροφής στο αμάξι μας.

Έτσι το Σάββατο το πρωί αφού συναντηθήκαμε στην Ραφήνα εγώ ο Αντώνης και ο Μάρκος, ξεκινήσαμε με το «Εύβοια Σταρ» για το Μαρμάρι.  Από εκεί ακολουθήσαμε τον δρόμο για το Παραδείσι, τον Άγιο Δημήτριο, τους Καλλιανούς και αμέσως μετά φτάσαμε στον οικισμό Λενοσαίοι, όπου στις 11:00 αρχίσαμε την πορεία μας.

Το υπέροχο παλαιό πετρόχτιστο μονοπάτι ανηφόριζε ομοιόμορφα με ήπια κλίση χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα και κέρδιζε ύψος σιγά-σιγά.  Κινούνταν πάντα παράλληλα με το ρέμα, άλλοτε ψηλότερα και άλλοτε δίπλα σε αυτό, σε όλο το μήκος του φαραγγιού και έτσι βρισκόμασταν συνεχώς μέσα σε απίστευτες εικόνες αλλά και κάτω από το κελάρισμα του τρεχούμενου νερού.  Άλλωστε σε παλαιότερες εποχές το μονοπάτι ήταν η βασική οδός που συνέδεε τα χωριά της βορινής πλευράς του βουνού με την Κάρυστο.  Μεγάλη βοήθεια στο περπάτημά μας είχαμε και από τον καιρό που είχε συννεφιά και μία ελαφριά ψύχρα που βοηθούσε πολύ στο περπάτημα.

Το ρέμα λόγω της εποχής είχε μεγάλη ποσότητα νερού και σχημάτιζε μικρές και μεγαλύτερες λιμνούλες καθώς και πολλούς καταρράκτες.  Μάλιστα, λίγο πριν την έξοδο από το φαράγγι, υπήρχε ένας μεγάλος καταρράκτης που έπεφτε από ψηλά, αλλά κρυβόταν αρκετά καλά πίσω από το πλούσιο φύλλωμα των αειθαλών δέντρων στο συγκεκριμένο σημείο και έτσι δεν είχαμε την δυνατότητα να τον βγάλουμε καθαρές φωτογραφίες.  Σε αντίθεση με τα πλατάνια και τα υπόλοιπα φυλλοβόλα δέντρα του φαραγγιού, που μόλις άνοιγαν τα νέα τους φύλλα και δεν είχαν δημιουργήσει ακόμα την πλήρη κόμη τους.