Πιέρια I : Περιπέτεια στη χιονισμένη Σαρακατσάνα

Ένας τόπος μυθικός όπου σε κάθε χώρο υπάρχει και η αντίστοιχη Νύμφη για να σε υποδεχθεί. Καταρράκτες, κορφές, φυτά, ζώα, και εναλλαγές τοπίων σε αποζημιώνουν  στο έπακρο, κάνοντάς σε, να μένεις έκθαμβος από την εκπληκτική ομορφιά που σoυ  προσφέρεται.

Όσες φορές και αν επισκεφθεί κανείς αυτόν τον τόπο, δεν πρόκειται να τον χορτάσει. Δεν  πρόκειται να τον βγάλει από το μυαλό του και θα θέλει πάντα να τον ξαναζήσει. Το πιο  αγαπημένο κομμάτι των ταξιδιών μου όλων!

Καταφύγιο Άνω-Μηλιάς.Έχουμε ένα χάρτη της πλάκας. Κι έτσι παίρνουμε σημαντικές  πληροφορίες από το ηλικιωμένο ζευγάρι πού κρατάει ζεστό και φιλόξενο το καταφύγιο.Πρώτη επίσκεψη στον χώρο του μνημείου που έπεσε το Yakovlev.Mία προσευχή για τούς άτυχους επιβάτες.....Επιστροφή στο καταφύγιο και..... Σκοπός τι άλλο; Η Κορυφή Φλάμπουρο. Οι πρώτες εντυπώσεις μαγευτικές. Άφθονα νερά να τρέχουν από παντού, ρυάκια, κρήνες, μικροί καταρράκτες. Συναντάμε και τα πρώτα  χιόνια σε σημεία τού δρόμου όπου δεν τα βλέπει ο ήλιος.

Συνεχίζουμε μέσα από ένα τοπίο με οξιές και έλατα και ανεβαίνουμε παρατηρώντας το  τοπίο να αλλάζει και να γίνεται ολοένα και πιο βραχώδες. Στη συνέχεια μεγάλα πεύκα  παίρνουν τα ηνία της κυριαρχίας προσφέροντας ένα πανέμορφο τοπίο. Στάση για μερικές  φωτογραφίες μέσα στα υπέροχα κελαηδίσματα σπίνων, δενδροκελάδων, αηδονιών κι  άλλων.

 Λίγα μέτρα πιο πάνω ο δρόμος στρίβει δεξιά για φαράγγι Κακκόλακου, αλλά εμείς  συνεχίζομε γεμάτοι λαχτάρα για το Φλάμπουρο. Ξανά χιόνι. Τα γουρούνια  ζορίζονται  αρκετά. Σε μια στροφή το χιόνι δείχνει να φαίνεται επικίνδυνα πολύ. Κατεβαίνουμε από τις  μηχανές και έκπληκτοι βλέπουμε ότι το χιόνι φτάνει μέχρι τα γόνατα. Απογοήτευση. Πόσο θα θέλαμε να φτάσουμε μέχρι το Φλάμπουρο. Δεν πειράζει, εξάλλου υπάρχουν και άλλα  τόσα μέρη για εξερεύνηση.

Επιστροφή πίσω στο καταφύγιο-ορμητήριο μας και από εκεί για Κάτω-μηλιά και Μόρνα (Σκοτεινά).Ένα  χωριό που εγκαταλείφτηκε κάποτε από τούς κατοίκους του προκειμένου να δημιουργηθεί  το χωριό Φωτεινά. Τώρα βλέπεις μαστόρους να ξαναφτιάχνουν τα περισσότερα σπίτια.  Κάτοικοι όμως δεν υπάρχουν ακόμη. Ένας τόπος όπου θα ήθελες να μείνεις παντοτινά,  ψαρεύοντας πέστροφες στον χείμαρρο Μαυρονέρι, ανάμεσα σε οξιές, δρύες, πεύκα,  φουντουκιές. Ένα πέτρινο γεφύρι, ένα παλιό ξυλουργείο με το τρακτέρ από έξω, σε  στέλνουν σε έναν κόσμο παλιό.

Εξερευνήσαμε τους τόπους γύρω από το υπέροχο αυτό χωριό, και τελικά πήραμε έναν  χωματόδρομο στη τύχη. Όπου μας βγάλει! Χρόνος απεριόριστος, όρεξη απέραντη. Το  μόνο που θέλουμε αυτή τη στιγμή, να γνωρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο αυτόν  τον παραμυθένιο γλυκό κόσμο.

Μετά από μεγάλη περιπλάνηση ο χωματόδρομος αποδεικνύεται αδιέξοδος. Όμως από  εδώ έχουμε εξαιρετική θέα. Αγναντεύουμε ολόκληρη τη κοιλάδα των Σκοτεινών και πίσω  από τις κορφές του Τίταρου όρους, το βουνό των θεών...τον Όλυμπο με τις κορφές του  χιονισμένες μέσα στην ομίχλη που κρύβει, σαν πέπλο, τα ?ανάκτορα? των αρχαίων θεών. Επιστροφή στο καταφύγιο. Η ώρα πέρασε κι έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Το πρωί καφές έξω. Μέσα στην γαλήνη του τοπίου τα πουλιά να δίνουν μια μοναδική  συναυλία. Άδραξα την ευκαιρία να βγάλω μοναδικές φωτογραφίες. Πόσο τυχεροί αυτοί οι άνθρωποι που ζουν εδώ. Πόση γαλήνη και πόση ηρεμία στην αγκαλιά της φύσης.

 
Σήμερα το πρόγραμμα έχει αρχαίο λατομείο, καταφύγιο Σαρακατσάνας και φαράγγι  Κακόλακου. Ξεκινάμε λοιπόν ακολουθώντας τον δρόμο που πάει για Φλάμπουρο, αλλά  αυτήν την φορά κόβουμε δεξιά. Μπαίνουμε σε έναν κακοτράχαλο δρόμο με ρυάκια  παντού και πυκνά έλατα δεξιά που δίνουν την αίσθηση παραμυθιού σε διαστάσεις  πραγματικές. Τα πετρώματα έχουν ένα χρώμα παράξενο που ξυπνούν τις αισθήσεις. Το  μόνο που λείπει είναι η αφέντρα Νύμφη αυτού του τοπίου.
Συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε μέχρι που φτάσαμε στη θέση Μάρμαρο.Από εδώ  ξεκινά το μονοπάτι για το αρχαίο λατομείο. Η θέα είναι φανταστική. Στα πόδια μας  ολόκληρο το φαράγγι του Κακόλακου. Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στις αρχές της  άνοιξης, το τοπίο εδώ είναι ακόμα  χειμωνιάτικο και το δάσος της οξιάς δεν έχει ακόμα να  αφεθεί στον ήλιο και τους ρυθμούς της, διατηρώντας εκείνο το γνωστό γκρί-καφέ χρώμα,  το τόσο γλυκό, απαλό και γήινο που μια φορά εάν το συναντήσεις ,σου μένει για πάντα  στην μνήμη. Απέναντι φαίνονται, σα φίδια, οι δρόμοι που οδηγούν στην Ρητήνη, στο Ελατοχώρι και σε  διάφορους άλλους προορισμούς. Φαίνεται ξεκάθαρα και το καταφύγιο της  Σαρακατσάνας, το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου κι η θέση Λυκοπήγαδα που αξίζει να  επισκεφτεί κανείς. Ένας τεράστιος βράχος εκπληκτικής γεωμορφολογίας, στέκει στη μέση του πουθενά, εκεί ανάμεσα στα δέντρα, σαν να έχει φυτρώσει από τη γη.

Στρίβουμε δεξιά για Βρύα κι αριστερά για το αρχαίο λατομείο. Φτάνουμε σε έναν  μαγευτικό τόπο όπου τα βράχια είναι καταπράσινα σαν χαλί από βρύα κι ένα μικρό ρυάκι  να τρέχει ανάμεσά τους. (Να γιατί ονομάστηκε έτσι το μικρό χωριουδάκι). Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν μπορούν να δώσουν την αίσθηση που ζήσαμε. Άλλωστε αυτή είναι η  μαγεία της ζωντανής επίσκεψης.

Αμέσως μετά, αρχίζει το μονοπάτι για το λατομείο (υπάρχουν ενδεικτικές πινακίδες).  Αφήνουμε τα γουρούνια και το ακολουθούμε με τα πόδια μέσα από σχεδόν αδιαπέραστη  βλάστηση και δάσος οξιάς. Τί να πρωτοπεί κανείς για το επίτευγμα αυτό, για ένα  μυστήριο κρυμμένο βαθιά μέσα στους αιώνες. Τεράστιοι ογκόλιθοι, τετράγωνοι ή   κυλινδρικοί, βάρους πολλών τόνων, άριστα κομμένοι, από τέλεια κατακόρυφα λαξευμένες επιφάνειες. Πώς κόπηκαν και πώς μεταφέρθηκαν;
Επιστροφή στη θέση Μάρμαρo. Παίρνουμε τώρα το δρόμο που θα μας οδηγήσει πιο  κοντά στο συγκλονιστικό φαράγγι τού Κακόλακου. Κάθε μεγέθους καταρράκτες και  ποταμάκια τρέχουν στον δρόμο και τελικά χύνονται στο φαράγγι. Τα έλατα ανακατεύονται με τις οξιές προσθέτοντας πράσινο χρώμα στο μαγικό γκρι-καφέ του χειμερινού τοπίου.  Σταματάμε σε μια πέτρινη βρύση για να δροσιστούμε και να γεμίσουμε τα παγούρια μας.  Συναντάμε μια σαλαμάνδρα και θαυμάζουμε τα χρώματά της. 

Αρχίζει ψιλόβροχο κάνοντας τη ζωή μας λίγο πιο δύσκολη και το τοπίο πολύ πιο  δραματικό.  Αριστερά προς Σαρακατσάνα και πιο αριστερά ένας δρόμος που δεν ξέρουμε που μας οδηγεί αλλά τον ακολουθούμε να δούμε που θα μας βγάλει..... Η εναλλαγή των τοπίων εντυπωσιακή σε κάθε στροφή του δρόμου.... Ποια Νύμφη είναι  αφέντρα εδώ; Το ψιλόβροχο σε απρόβλεπτο χρόνο μετουσιώνεται σε έντονη  χαλαζόπτωση. Τα πράγματα γίνονται τώρα πραγματικά δύσκολα κι έτσι αποφασίζουμε  να  επιστρέψουμε πρός το καταφύγιο  Σαρακατσάνας. Ο δρόμος ανηφορίζει. Το χαλάζι  μετατρέπεται και πάλι σε ψιλόβροχο. Ο δρόμος για το καταφύγιο έχει πολύ χιόνι κι έτσι  αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση στην θέση Λυκοπήγαδα. Βρίσκουμε ένα  πλάτωμα με κιόσκια και μοναδική θέα στο φαράγγι Κακόλακου, την θέση Μάρμαρο κι όλη την  πεδιάδα. Κάνουμε μια στάση για να βάλουμε κάτι στο στόμα μας. 

Το ψιλόβροχο κάποια στιγμή σταματά. Τα σύννεφα μας προσπερνούν παίζοντας με την θέα,  πότε σκεπάζοντας τα πάντα και πότε ανοίγοντας απλόχερα, ολόλαμπρα παράθυρα.  Ανάβουμε μια μικρή φωτιά, κι ετοιμάζουμε κάτι πρόχειρο. Από μακριά ακούμε αυτοκίνητα να ανεβαίνουν προς Σαρακατσάνα. Μας αρέσει αυτό. Δεν είμαστε οι μοναδικοί τρελοί που ανεβαίνουν στο βουνό  με τέτοιον καιρό. Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε αλλά το χαλάζι  επιστρέφει. Τα  κρινάκια χώθηκαν μέσα στο χαλάζι. Θέλουμε να διανυκτερεύσουμε εδώ,  αλλά προκρίνουμε ότι θα είναι ασφαλέστερα αν τελικά καταφέρουμε να φτάσουμε στο  καταφύγιο Σαρακατσάνας. Ο δρόμος όμως είναι τώρα καλυμμένος με πολύ χιόνι.  Αναβάτες και γουρούνια θα πρέπει να φτάσουμε στα όριά μας. Δεν υπάρχει άλλη  επιλογή.Δεν υπάρχει η λέξη ¨πίσω¨.... Είναι μια πρόκληση που πρέπει να τη ζήσουμε. Δεν φοβόμαστε, όμως η  κατάσταση είναι κρίσιμη.

Αρχίζουμε την ανάβαση προς Σαρακατσάνα. Ο δρόμος στενεύει και γίνεται  κακοτράχαλος. Το χιόνι σε οριακά επίπεδα. Η ομίχλη μόνιμος σύντροφος σε όλη την  διαδρομή. Σύντροφός μας κι η ομορφιά του τοπίου. Εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το  μεγαλείο και την ομορφιά της φύσης για να διατηρούμε το ηθικόμας ψηλά. Τα βράχια, με  έντονο πορτοκαλοκίτρινο και γκρί χρώμα και πάνω τους τα έλατα. Στα 1700μ. σε ένα  ξέφωτο, προβάλει το καταφύγιο της Σαρακατσάνας. Δυστυχώς κλειστό. Τώρα η μόνη μας επιλογή είναι να επιστρέψουμε στο καταφύγιο της Ανω-Μηλιάς. 

Ένας από τη παρέα κολλάει άσχημα στο χιόνι. Αρχίζει να σκοτεινιάζει. Η θερμοκρασία να  πέφτει απότομα. Ξεκολλάμε και συνεχίζουμε. Λίγο πιο κάτω ο δρόμος να έχει κλείσει από ένα πεσμένο έλατο. Περνάμε οριακά και γλυτώνουμε το τσεκούρι. Φτάνουμε νύχτα στο  καταφύγιο. Ο καπνός από το τζάκι και η μυρωδιά από το δάσος αποτυπώθηκαν για  πάντα στη μνήμη μου. Μέσα στο καταφύγιο μια ομάδα ορειβατών από την Κόρινθο είχαν  μασκέ πάρτυ. Αλλάξαμε και στρωθήκαμε στο υπέροχο φαγητό από ντόπια κρέατα και  κόκκινο κρασί.

Την άλλη μέρα το πρωί , αφού ήπιαμε ζεστό καφέ στο τεράστιο πέτρινο τραπέζι της  αυλής ,θαυμάζοντας για ακόμη μια φορά την θέα που μας χαρίζεται απλόχερα και φτάνει μέχρι τον   Χωρτιάτη της θεσ/νίκης...., πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, αλλά σύντομα θα γυρίσουμε για μια ακόμα προσπάθεια.