Όλυμπος. Το βουνό των θεών.

Μια πρόκληση για όσους θέλουν να ζήσουν και να αισθανθούν μια πρόγευση του παραδείσου ή να έρθουν στα όριά τους. Δεν νοείται φυσιολάτρης που να μην έχει πατήσει το πόδι του σε αυτόν τον τόπο. Δεν νοείται άνθρωπος που να ασχολείται με οπουδήποτε σπορ βουνού που να μην τον επισκεφθεί.

Πρώτο ταξίδι: Μάιος 2008
Kάτω Μηλιά ,Πέτρα, Κοκκινοπηλός , Πύθιο, Καλύβια, καταφύγιο Χρηστάκη.

Αφήνουμε τα αυτοκίνητα και τα τρέιλερ στο γνωστό βενζινάδικο. Όσες φορές έχουμε ανέβει στα Πιέρια ή έχουμε περιηγηθεί στη γύρω περιοχή μας τα προσέχουν χωρίς κανένα αντάλλαγμα κι εμείς σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία, φουλάρουμε τα αυτοκίνητα και τα γουρούνια με καύσιμο.

Ξεκινάμε για ακόμη μια φορά, με τον ενθουσιασμό μικρών παιδιών για να γνωρίσουμε και να κατακτήσουμε τον Όλυμπο. Τον ένα και μοναδικό. Τον πατέρα όλων των Ελληνικών βουνών.

Πρώτη στάση Πέτρα. Ένα γραφικότατο χωριουδάκι. Παίρνουμε νερό από την πηγή της πλατείας και ξεκινάμε χωρίς πολλά λόγια.

Μπαίνουμε στο στοιχείο μας.  Ο πρώτος χωματόδρομος μας οδηγεί στο Ρέμα Ξηρολάκι. Από εκεί περνάμε  σε ένα όμορφο λιβάδι στη θέση Μπάρα κι αρχίζουμε την ανάβαση μέσα από το ρέμα. Η ομορφιά απερίγραπτη. Τα πεύκα ολοζώντανα και καταπράσινα ζώνουν δεξιά και αριστερά το ρέμα. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει δρόμος βατός για τετρακίνητα, εμείς προτιμάμε να  μπούμε στη κυριολεξία μέσα στο ρέμα. Πέτρες παντού κάνουν τη διαδρομή ? πρόκληση για πραγματικούς offroaders. Τα γουρούνια μας δεν καταλάβουν τίποτα! Τρελαμένοι από την καταπληκτική ομορφιά, την μοναδική φύση, την πανέμορφη διαδρομή αλλά και την έξαψή της αναμονή για το τι άλλο μας επιφυλλάσει ο Όλυμπος συνεχίζουμε ακάθεκτοι.

Λίγο πιο κάτω, σε ένα στενό πέρασμα οι βράχοι φαντάζουν σαν τις συμπληγάδες πέτρες, που πέρασε ο αδερφός και πρόγονός μας Οδυσσέας. Πάνω τους φυτρώνουν με μαγικό τρόπο δέντρα! Σταματάμε και αφηνόμαστε για μια στιγμή σε αυτήν την μοναδική ομορφιά.
Λίγο πιο κάτω, ασβεστολιθικά πετρώματα, με χρώματα και σχήματα μοναδικά μας υπενθυμίζουν ότι η φύση είναι μοναδική πηγή ομορφιάς και φαντασίας. Σε μέρη σαν κι αυτό είναι αδύνατον να αποφύγει κανείς τα σοβαρά φιλοσοφικά ερωτήματα που βασανίζουν τους ανθρώπους ανά τους αιώνες: Ποιος είναι ο δημιουργός αυτής της τέλειας αρμονίας; Η τύχη; Ο Θεός; Ή κάτι άλλο;

Συνεχίζουμε για να βγούμε στον κεντρικό χωματόδρομο που οδηγεί προς Ρέμα Ναούμ με τις ονομαστές σπηλιές και μετά δεξιά προς Κοκκινοπηλό. Επιλέγουμε να πάμε αριστερά προς τις σπηλιές. Ένα θεαματικό τοπίο εμφανίζεται μπροστά μας και μας ανταμείβει για την επιλογή μας. Συνεχίζουμε για να βρεθούμε μπροστά σε ένα ακόμα συγκλονιστικό θέαμα κάτω ακριβώς από τις κορφές.

Βγάζω τα κιάλια και παίζω με την όρασή μου. Δεν μας συγκρατεί πια τίποτα. Τώρα το μόνο που σκεφτόμαστε είναι εάν θα μπορέσουμε να τις προσεγγίσουμε. Περνάμε κάποια μαντριά και το τοπίο αλλάζει δραματικά. Ο δρόμος τελειώνει κι αρχίζει και πάλι πραγματικό offroad. Τα βράχια και οι πέτρες γίνονται δραματικά μεγάλες.

Τα γουρούνια προχωρούν πια μόνο με αργό και 4x4.Σαν κατσίκια και μόνο θα μπορούσαν να βγάλουν αυτό το έδαφος(μόνο 4χ4 atv και όχι jeep). Η βλάστηση αραιώνει, υπενθυμίζοντάς μας ότι το υψόμετρο όλο κι αυξάνει. Οι κορφές από πάνω μας να φαίνονται πια καθαρότερα κι αρχίζουμε να ελπίζουμε ότι ίσως μπορέσουμε να βρούμε κάποιο μονοπάτι που θα μας ανεβάσει πάνω !

Τα γουρούνια ανεβαίνουν  και τα βράχια χτυπάνε αλύπητα τις ποδιές. Όσο για εμάς, η σωματική κούραση μας κάνει να μην αισθανόμαστε ούτε χέρια ούτε πόδια. Όμως στο μυαλό υπάρχει καρφωμένη μία και μοναδική σκέψη:να ανέβουμε ακόμη πιο πάνω. Σταματάμε για λίγο να ξεκουραστούμε, να ανασυγκροτηθούμε και να  πάρουμε κουράγιο. Έχω σκυλιάσει. Συνεχίζω μόνος. Όμως  μόνον για λίγο. Τέλος. Παραδίδω τα όπλα.  Ούτε τανκ δεν πάει πιο πάνω. Δεν πειράζει. Υπάρχει ακόμα η εναλλακτική λύση από Κοκκινοπηλό - Καλύβια.

Αρχίζουμε μια εξίσου κουραστική κατάβαση, και φτάνουμε επιτέλους στον κεντρικό χωματόδρομο που οδηγεί στον Κοκκινοπηλό.

Η βλάστηση και τα δέντρα, πυκνά και πάλι, μας προσφέρουν μια ανάπαυλα, χαρίζοντάς μας μια εξαιρετική και απολαυστική διαδρομή. Τα κλαδιά στη μέση του δρόμου, διεκδικούν τον δικό τους χώρο. Λίγο πιο κάτω οι κορυφές φαντάζουν πολύ κοντά, μαγευτικές και επιβλητικές. Συνεχίζουμε σε ένα πανέμορφο τοπίο. Φτάνουμε στο γραφικότατο χωριό Κοκκινοπηλό και από εκεί συνεχίζουμε για Πύθιο και Καλύβια.  Χαζεύουμε ένα μεγάλο αριθμό μελισσοφάγων με φανταστικά χρώματα κι απερίγραπτη ομορφιά και χάρη στο πέταγμα.

Φουλάρουμε τις μηχανές. Ο ήλιος  ανέβηκε αρκετά και άρχισε να μας καίει. Σταματάμε να φάμε, αλλά η κούραση μας πήρε από κάτω. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω και να ολοκληρώσουμε τον σκοπό μας μια άλλη φορά, δίνοντας τη σιωπηλή υπόσχεση, ότι πριν περάσει το καλοκαίρι να έρθουμε ξανά για να ανέβουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στα ανάκτορα των θεών.

Δεύτερο ταξίδι: Σεπτέμβριος 2009
Αυτή την φορά είμαστε αποφασισμένοι και με το παραπάνω να φτάσουμε μέχρι το τέλος, χωρίς να κάνουμε άσκοπες ή πολύ κουραστικές διαδρομές όπως η ανάβαση του ρέματος Ξηρολάκι που κάναμε τη προηγούμενη φορά.

Ξεκινάμε και πάλι από Πέτρα, Ρέμα Ξηρολάκι ,Κοκκινοπηλό. Κάνουμε μια στάση, στην γραφικότατη πλατεία του Κοκινοπηλού, και  συνεχίζουμε προς Καλύβια. Εφοδιαζόμαστε με καύσιμα και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς τη κορυφή. H ζέστη, αν και Σεπτέμβρης είναι σχεδόν αφόρητη.Σε αυτήν την πλευρά το βουνού δεν υπάρχει τίποτα για να σε δροσίσει κι όσο βλέπεις το τοπίο χωρίς κανένα δέντρο σφίγγεται η καρδιά σου.

Φτάνουμε σε ένα αρκετά ψηλό σημείο από όπου έχουμε πανοραμική θέα της διαδρομής που έχουμε ήδη κάνει, της διαδρομής που μας περιμένει και της χαράδρας στα αριστερά μας εκατοντάδες μέτρα πιο χαμηλά. Από εδώ μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε τα λιγοστά  δέντρα και να αναλογιστούμε τη φοβερή μάχη που είναι αναγκασμένα να δίνουν κάθε στιγμή, με την αυστηρή και αδυσώπητη μητέρα φύση προκειμένου να επιζήσουν σε αυτόν τον σκληρό κι αφιλόξενο τόπο, σκαρφαλώνοντας πόντο πόντο όλο και πιο ψηλά.

Οι κορφές έχουν αρχίσει ήδη να φαίνονται κι η χαρά μας είναι μεγάλη. Μπροστά η ορθοπλαγιά του Σκολιού. Έχουμε ακόμη αρκετή διαδρομή, αλλά νιώθουμε πραγματικά  συνεπαρμένοι και δεν θέλουμε με τίποτα να τελειώσει αυτό το ταξίδι- εξερεύνηση. 

Στιγμές σαν κι αυτή αναλογίζομαι ότι αυτό που θα με έκανε πραγματικά ευτυχισμένο είναι να μπορούσα να έκανα μόνο αυτό το πράγμα στην ζωή μου. Να εξερευνώ τέτοια άγνωστα - παραμυθένια μέρη, να γράφω τις εντυπώσεις μου και να τις μοιράζομαι με τους άλλους ανθρώπους. Πάντα σε τέτοια ταξίδια με συνεπαίρνουν κάτι τέτοιες σκέψεις και μετά όταν όλα τελειώνουν δεν θέλω με τίποτα να γυρίσω πίσω, στην ποντικούπολη, ή μάλλον στην ανθρώπινη ζούγκλα, όπου χάνεις την ψυχή σου και τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξης σου.

Συνεχίζουμε. φτάνουμε στο καταφύγιο "Χρηστάκη".  Το τοπίο είναι πια καθαρό αλπικό, ο αέρας εξαιρετικά ψυχρός, η βλάστηση χαμηλή και οι θάμνοι δεν ξεπερνούν τα 5 εκατοστά.  Βάζουμε χειμερινά ρούχα βουνού, και συνεχίζουμε προς Σκολιό. Ακολουθούμε το ορειβατικό μονοπάτι, όμως σε ένα σημείο γίνεται τελείως απόκρημνο και αλλάζουμε πορεία.

Αρχίζω να ανεβαίνω πρώτος, βάζω αργά και 4x4, το grizzly 700 ανεβαίνει σαν κατσίκι, όμως η διαδρομή γίνεται όλο και πιο ανηφορική και τα σκαλοπάτια ψηλά, με αποτέλεσμα το γουρούνι να σηκώνεται τόσο, που ώρες - ώρες νόμιζα ότι δεν θα ξαναπατήσει στο έδαφος και θα αρχίζει να τουμπάρει χωρίς τελειωμό. Από κάτω έχουμε ήδη θεατές, κάποιους ορειβάτες, που σταμάτουν και μας παρακολουθούν.

Όσο ανεβαίνουμε, τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν, ακόμη πιο πολύ. Κάναμε μια στάση για να εκτιμήσουμε τη κατάσταση. Ο Παντελής με το Can-am, χαμηλός με 4x4 και low, μπόρεσε να ανέβει πολύ πιο ψηλά από όλους. Πρυτάνευσε η λογική και προκειμένου να ανεβούμε όσο το δυνατόν πιο ψηλά, αλλάξαμε διαδρομή με μικρό όμως όφελος.

Μπροστά μας ξεδιπλώνετε τώρα ολόκληρο το ρέμα του Ξηρολάκι. Αριστερά μας η κορφή Χρηστάκη 1707μ. και δεξιά μας η κορυφή του Σκολιού 2905μ.  Σαν μεθυσμένοι, το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν να χαζεύουμε σαν μικρά παιδιά το μοναδικό θέαμα. Στη συνέχεια κατεβήκαμε και ξαπλώσαμε στο παγωμένο και υγρό καταφύγιο. Φάγαμε τα  σάντουιτς που είχαμε μαζί μας και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μαγεμένοι και  χορτασμένοι από την υπέροχη ομορφιά. Καταλήξαμε κάτω από τον πλάτανο, στη πλατεία του Κοκκινοπηλού, στη λιτή και υπέροχη ταβερνούλα που μας φιλοξένησε και στο προηγούμενο ταξίδι μας. Η επιστροφή έγινε από τον ίδιο δρόμο, αποφεύγονταςτο Ρέμα Ξηρολάκι.

Αν αποφασίσετε να κάνετε ένα ταξίδι σαν κι αυτό θα πρέπει να έχετε υπόψη σας μερικά βασικά πράγματα που εμείς μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο.
Πρώτον: οικονομία δυνάμεων αν θέλετε να φτάσετε όσο το δυνατόν πιο ψηλά, δεύτερον: καλή μελέτη του χάρτη και της διαδρομής και λεπτομερή συλλογή πληροφοριών και τρίτον: λογική. Μην αφήνετε τον ενθουσιασμό να σας οδηγεί σε αδιέξοδα και επικίνδυνες καταστάσεις.