Η «φανταστική» εκδρομή στους καταρράκτες της Βαρβάρας στη Χαλκιδική

    Αυτός είναι ο τίτλος που έβαλε ο 10χρονος ανιψιός μου όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε σε χαρτί, το πρόγραμμα της ημερήσιας εκδρομής που θα κάναμε παρέα και τον είχα χρίσει αρχηγό – πλοηγό της.

     Ξεκινήσαμε κατά τις 10:00 τέσσερα άτομα από ένα χωριό του Ν. Σερρών με κατεύθυνση την ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Χαλκιδικής, αναζητώντας τους καταρράκτες της Βαρβάρας, τα αρχαία Στάγειρα και το πάρκο του μεγάλου φιλόσοφου Αριστοτέλη, δασκάλου τού Μακεδόνα στρατηλάτη Αλεξάνδρου Γ΄ του Μεγάλου.

    Το πρόγραμμα ήταν αρκετά πιεσμένο χρονικά, δεδομένου ότι ο αρχαιολογικός χώρος των αρχαίων Σταγείρων έκλεινε στις 15:00 και χρειαζόμασταν τουλάχιστον μιάμιση ώρα για να περιηγηθούμε στη γενέτειρα του Αριστοτέλη, η οποία βρίσκεται σε μια μικρή χερσόνησο στο νότιο τελείωμα της πόλης της Ολυμπιάδας. Αρα έπρεπε να βρισκόμασταν εκεί το πολύ μέχρι τις 13:30.

    Η διαδρομή μας μέσω της Εγνατίας οδού δεν είχε κάτι ιδιαίτερο.  Μπήκαμε στον κόμβο της Ασπροβάλτας και κατευθυνθήκαμε νότια προς Σταυρό και Ολυμπιάδα.

 

    Λίγο πριν την Ολυμπιάδα χωθήκαμε δεξιά σ’ ένα στενό δρόμο με προορισμό τα Καλύβια Βαρβάρας, έναν οικισμό στα πρόθυρα της πλήρους εγκατάλειψης, με σκοπό ν’ ακολουθήσουμε τον χωματόδρομο που θα μας έβγαζε στους καταρράκτες της Βαρβάρας.

    Μας υποδέχτηκε με νεροφαγώματα, βάζοντάς μας άμεσα στο πνεύμα της περιπέτειας και στο τι θα επακολουθούσε.

 

    Εκεί που εναλλάσσονταν τα νεροφαγώματα με τον στρωτό χωματόδρομο, η άπλα με την στενωσιά και την πυκνή βλάστηση, ήρθε και η απρόσμενη έκπληξη...  Χίλια εκατό μέτρα πριν φτάσουμε στους καταρράκτες, ο δρόμος είχε εξαφανιστεί τελείως και μιά μικρή χαράδρα βάθους 15 μέτρων έχασκε μπροστά μας μη επιτρέποντας τη διέλευση.

    Όπισθεν λοιπόν και μανούβρες για επιστροφή πίσω στα Καλύβια Βαρβάρας με σκοπό να κάνουμε κύκλο 13 χιλιομέτρων και να πάμε από τον χωματόδρομο στη νότια πλευρά των καταρρακτών.

    Η χαρτογράφηση της περιοχής δεν είναι και η ιδανική, το σήμα του GPS χανόταν σποραδικά και δυστυχώς κάπου χαθήκαμε σε χωματόδρομους που δεν οδηγούσαν πουθενά κι έτσι αναγκαστήκαμε να βγούμε στον κεντρικό ασφαλτόδρομο και να κατευθυνθούμε προς τα μεταλλεία της Ολυμπιάδας.

    Μετά από μισή ώρα αναζήτηση και συνολικά μία ώρα πίσω από το πρόγραμμά μας, βρήκαμε τον χωματόδρομο καλής βατότητας που οδηγούσε στον προορισμό μας.  Ο δρόμος ήταν πολύ καλός.  Αν εξαιρέσουμε δύο – τρία σημεία που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, θα μπορούσε να πάει και συμβατικό Ι.Χ.

 

    Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου, υπάρχει ένας χώρος αναψυχής με ένα πλάτωμα πιο δίπλα όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο.  Μπροστά σου βλέπεις την πινακίδα του πρώτου καταρράκτη και πιο αριστερά την είσοδο του μονοπατιού.

 

    

    Η απόσταση που διανύσαμε ήταν μόνο 310m (περίπου 10 λεπτά), σε καλοδιαμορφωμένο μονοπάτι μέσα στην πυκνή βλάστηση ενός όμορφου τοπίου, με προστατευτικά κάγκελα σε όλη τη διαδρομή.  Περάσαμε το γεφυράκι με το ρέμα να τρέχει κάτω από τα πόδια μας, ανηφορίσαμε λίγο και βρεθήκαμε μπροστά σ’ ένα εξαίσιο θέαμα.

   

    Στο ξέφωτο του παραδεισένιου δάσους από καστανιές και οξυές ξεπροβάλλει ο πρώτος καταρράκτης ύψους περίπου 10 μέτρων.  Το νερό πέφτει με αρκετή δύναμη πάνω στις πέτρες σχηματίζοντας μια λίμνη και από κει παίρνει το δρόμο του ρέματος και χάνεται μακριά.  Πατώντας στα τεράστια βράχια και πλησιάζοντας αισθάνεσαι τις δροσερές σταγόνες να χοροπηδούν γύρω σου και να λούζουν το πρόσωπό σου.  Μικρά καβουράκια τρέχουν να κρυφτούν στη λιμνούλα μόλις αντιλαμβάνονται την παρουσία μας.  Ολο το τοπίο μυρίζει άνοιξη!

   

    Ο δεύτερος καταρράκτης βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά, οπότε επιστρέψαμε στο πλάτωμα που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο και πήραμε το δρομάκι αριστερά με κατεύθυνση προς το άλλο τμήμα του μονοπατιού.

    Η απόσταση είναι περίπου 280 μέτρα και πολύ εύκολη.  Υπάρχει φυσικά πινακίδα κι εκεί.  Εδώ όμως φτάνεις στην πάνω μεριά του καταρράκτη.  Για να κατέβεις στη βάση του περνάς πάνω από το κύριο σώμα της ροής και στη δεξιά πλευρά ακολουθείς το μικρό γλιστερό από τα πεσμένα φύλλα και την υγρασία, μονοπάτι.  Σε ένα σημείο η κλίση του είναι λίγο έντονη και απαιτεί τη δέουσα προσοχή.

    Κι εδώ φυσικά το θέαμα σε αποζημιώνει!!!  Η ομορφιά είναι απερίγραπτη!  Τα νερά του δεύτερου καταρράκτη δημιουργούν μια λίμνη μεγαλύτερη από του πρώτου στο σημείο πτώσης τους και αργά χάνονται κι αυτά στη ροή του ρέματος.  Ολες οι αισθήσεις μας λειτουργούν στο 100% απομυζώντας κάθε ήχο, κάθε μυρωδιά, κάθε εικόνα που υπάρχει γύρω.  Μόνο τα κλείστρα των φωτογραφικών μηχανών χαλούν την φυσική αρμονία απαθανατίζοντας τις στιγμές.

    «Ελάτε φεύγουμε!  Η ώρα είναι 15:00!  Πάνε τα αρχαία Στάγειρα, έκλεισαν!!!  Τώρααα;;;», ακούγεται η φωνή του μικρού μας «πλοηγού» και μας ξυπνά από τη λήθη που είχαμε περιπέσει θαυμάζοντας το τοπίο.

    Λίγο η καθυστέρηση που χαθήκαμε το πρωί, λίγο η φυσική ομορφιά στους καταρράκτες που μας απογείωσε, το πρόγραμμα πήγε πίσω 2 ώρες.  Αντίο, αρχαία Στάγειρα!  Next time...

    Ωρα για το πάρκο του Αριστοτέλη στα Στάγειρα, ένα χωριό σε υψόμετρο 500m που βρίσκεται στο δρόμο Αρναίας - Ιερισσού και πήρε το όνομά του από την αρχαία πόλη των Σταγείρων.

    Από τον χωματόδρομο στους καταρράκτες βγήκαμε και ακολουθήσαμε τον δρόμο Ολυμπιάδας - Βαρβάρας (περίπου 14km).  Η διαδρομή στενή και στριφογυρίζει ακατάπαυστα όμως η μαγεία του δάσους με τις βελανιδιές και τα αναρριχώμενα φυτά στους κορμούς των δένδρων σε αποζημιώνει!

    Φτάσαμε στη Βαρβάρα, η οποία παρεμπιπτόντως πήρε το όνομά της από κάποια βασίλισσα που διοικούσε το χωριό, κατά κάποιους και κατά κάποιους άλλους, από τον ναό της Αγίας Βαρβάρας που χτίστηκε εκεί το 1875 και κατευθυνθήκαμε νότια προς τον προορισμό μας.

    Δεκαπέντε (15) km μετά, βρισκόμασταν στην είσοδο του πάρκου του Αριστοτέλη, του μοναδικού θεματικού πάρκου στη Χαλκιδική, λίγο πριν μπούμε στα Στάγειρα.  Στην είσοδο πληρώνεις εισιτήριο (2€ οι ενήλικες και 1€ τα παιδιά-από 4 άτομα και πάνω η τιμή πέφτει στο 1€ οι ενήλικες και 50 λεπτά τα παιδιά).

    Στο κέντρο του άλσους δεσπόζει το άγαλμα του μεγάλου Ελληνα φιλόσοφου και επιστήμονα Αριστοτέλη και περιμετρικά τα πρωτότυπα διαδραστικά όργανα (πυξίδα, φακός, ηλιακό ρολόι κ.λπ.) που τοποθετήθηκαν εκεί το 2003 από τη Δημοτική Επιχείρηση Σταγείρων - Ακάνθου.  Πρόκειται για πειραματικά όργανα που λειτουργούν βάσει των φυσικών νόμων οι οποίοι αναφέρονται στα συγγράμματά του και ιδιαίτερα στο έργο του «Τα φυσικά».

 

    Επίσης, σε κάθε όργανο κοντά υπάρχουν πλάκες με εδάφια από το έργο του πανεπιστήμονα Ελληνα φιλόσοφου.

    Περιηγηθήκαμε τουλάχιστον δύο ώρες ρουφώντας με θαυμασμό και δέος τη γνώση των προγόνων μας που ξετυλίγονταν μπροστά μας!

 

    Η πείνα έκανε την εμφάνισή της κατά τις 17:30.  Αφού είχαμε ξαποστάσει για λίγο στα παγκάκια του άλσους, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την Ολυμπιάδα όπου σύμφωνα με το πρόγραμμά μας θα καταλήγαμε για φαγητό.

    Η Ολυμπιάδα είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό της ανατολικής Χαλκιδικής, με αρκετή τουριστική κίνηση το καλοκαίρι και βρέχεται από τον Στρυμωνικό κόλπο.  Στη νότια έξοδό της βρίσκεται η χερσόνησος με την πόλη των αρχαίων Σταγείρων χτισμένη πάνω της.  Τη φωτογραφίσαμε από...μακριά...

    Δυστυχώς, επειδή η καλοκαιρινή σεζόν δεν αρχίζει νωρίς τον Απρίλιο στη βόρεια Ελλάδα, δεν βρήκαμε κανένα εστιατόριο ανοιχτό μπροστά στην παραλία.

Γραμμή προς ... απογείωση!

 

    Ακολουθήσαμε τον δρόμο της επιστροφής και τελικά καταλήξαμε στην Ασπροβάλτα για το καθιερωμένο τσίπουρο μετά των σχετικών μεζέδων!!! το οποίο επιβάλλεται μετά το πέρας κάθε επιτυχημένης εκδρομής.

    Αργά το βράδυ επιστρέψαμε στο χωριό, αφήνοντας όπως πάντα πίσω, αυτό το «κάτι» που δεν είδαμε, που δεν προλάβαμε να δούμε και που αφήνουμε πάντα στις εκδρομές ώστε να το χρησιμοποιήσουμε ως αφορμή και να ξαναεπισκεφθούμε την περιοχή εν ευθέτω χρόνω.

    Περισσότερες πληροφορίες για το πάρκο του Αριστοτέλη:  εδώ

    Κείμενο - Φωτογραφίες: Γιώργος Κουτρούλης