Στο όρος Βροντού Σερρών (Λαιλιάς)

Συντάχθηκε από Ταξιδευτής.

alt Μια περιπλάνηση στα δάση της οροσειράς Βροντούς (Σερρών), θα σας αφήσει άναυδους από την μοναδική ομορφιά του και τις υπέροχες τοποθεσίες που θα σας χαρίσουν, μέσα από απότομες χαράδρες και βραχώδης όγκους, απίστευτη ομορφιά και μια μοναδική εμπειρία.

Δυστυχώς το μεγαλύτερο τμήμα του οδικού δικτύου σήμερα είναι ασφαλτοστρωμένο και το υπόλοιπο είναι έτοιμο και αυτό να ολοκληρωθεί. Αυτό όμως δεν αποτελεί εμπόδιο για να επισκεφθείτε αυτόν τον ορεινό όγκο πού επιφυλάσσει στον επισκέπτη πολλές εκπλήξεις απίστευτου κάλλους και αρμονίας, άγριας ομορφιάς και μοναδικών θέσεων που προσφέρουν θέα τόσο στο Φαλακρό ,όσο και στο Μενοίκιο όρος.

13-14/02/2010

Ξεκινήσαμε από την πόλη των Σερρών και πήραμε να ανηφορίζουμε για το χιονοδρομικό κέντρο του Λαϊλιά, με απώτερο σκοπό να φτάσουμε Καπνόφυτο και από εκεί στο Κατάφυτο μέσω Αχλαδοχωρίου και Καρυδοχωρίου.

Μετά από 19 Κm ασφαλτοστρωμένου δρόμου κόψαμε αριστερά και μετά από 500 μ. δεξιά προς βορά. Όσο ανεβαίναμε το τοπίο άρχιζε να ντύνεται στα λευκά ενώ η θέα που μας πρόσφερε ήταν μοναδική. Φτάσαμε σε ένα ύψωμα όπου το Μενοίκιο όρος και ο Σερραϊκός κάμπος απλώνονταν μπροστά μας, μαγεύοντας και δίνοντας την υπόσχεση ότι ακόμη δεν είδαμε τίποτα.

Συνεχίσαμε πιο πάνω και η πρώτη έκπληξη ήρθε αναπάντεχα συναντώντας πέντε πανέμορφα ζαρκάδια που περνούσαν τον δρόμο κάθετα για να χαθούν μέσα στο δάσος. Το σκούρο καφέ τρίχωμά τους τους έδινε τέλεια κάλυψη και το άσπρο τρίχωμα της μικρής τους ουράς, τους πρόσδιδε μια πινελιά παραμυθένιας ομορφιάς. Μαγεμένοι από την παρουσία τους δεν προλάβαμε να βγάλουμε καμία φωτογραφία, αλλά δεν πειράζει. Στο μέλλον ίσως να μπορέσουμε να το κάνουμε και αυτό.

alt Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε από το πολύ χιόνι κι αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω στον κεντρικό δρόμο προς το χιονοδρομικό κέντρο. Λίγα μέτρα πιο κάτω από την διασταύρωση προς το καταφύγιο, πήραμε έναν δρόμο δεξιά μας που έμπαινε μέσα στο δάσος. Το παγωμένο χιόνι πότε μας άφηνε να περπατάμε πάνω του και πότε να βουλιάζουμε μέχρι το γόνατο οι δε μηχανές δούλευαν οριακά μέχρι που κόλλησαν και αυτές.

Η κορυφή του Λαϊλιά δέσποζε από πάνω, χαρίζοντάς μας ένα άγριο θέαμα. Συνεχίσαμε μέχρι το χιονοδρομικό κέντρο και από εκεί επιστρέψαμε στο καταφύγιο. Όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν μέσα στο δάσος ήταν κλειστοί. Κάτσαμε στο καταφύγιο μπροστά στο αναμμένο τζάκι και στρωθήκαμε στα τσίπουρα.

alt

Το χιόνι άρχισε να πέφτει με απίστευτη πυκνότητα. Οι συνθήκες αυτές μας έβαλαν την ιδέα να μείνουμε για διανυκτέρευση, αφού δεν μας επέτρεπαν να εξερευνήσουμε τα μυστικά του βουνού. Δύο άτομα μείναμε τελικά κι οι υπόλοιποι πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Ανεβήκαμε στο σαλέ του χιονοδρομικού κέντρου να πιούμε ένα ζεστό ρόφημα και να απολαύσουμε το χιονισμένο τοπίο και την πίστα. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο καταφύγιο όπου η ζεστή θαλπωρή του μας γέμισε όμορφα συναισθήματα, φέρνοντας στην μνήμη μας την συνάντηση με τα υπέροχα ζαρκάδια.

alt Ο Μιχάλης, διαχειριστής του καταφυγίου, ζεστός άνθρωπος, μας έκανε παρέα και μας ετοίμασε ένα βραδινό λιτό αλλά γευστικότατο, όπου το απολαύσαμε δίπλα στο τζάκι μέχρι αργά. Την άλλη μέρα επιστρέψαμε πίσω, με την υπόσχεση ότι θα ξαναέρθουμε αφού λιώσουν τα χιόνια.

http://www.youtube.com/watch?v=BrWG6J_SyBU

11/04/2010

Τα χιόνια έλιωσαν και ήρθε η στιγμή να ολοκληρώσουμε το οδοιπορικό μας σε αυτά τα όρη της Βροντούς. Φτάσαμε στο χιονοδρομικό. Η πίστα είχε ακόμη χιόνια που δεν μας άφησαν να ανέβουμε μέχρι επάνω στον Λαϊλιά. Είχαμε κι ένα πρόβλημα, αφού κόπηκε η φυσούνα από ένα ημιαξόνιο πίσω στην μηχανή μου. Δεν θα έχανα πάλι αυτήν την περιήγηση με τίποτα. Και έτσι συνέχισα.

alt Κατηφορίσαμε και κόψαμε δεξιά σε έναν δρόμο που είχε ακόμη κάποια υπολείμματα από χιόνι, για να φτάσουμε στην "πλατεία των Ξυλοκόπων" ή ''Μπαλτά-Τσαΐρ''. Από εκεί ξεκινάνε πολλά μονοπάτια. Ένα από αυτά οδηγεί στον "Βράχο της Κατίγκας". Ένα μέρος στο οποίο πρέπει οπωσδήποτε να πάμε αφού έχει φανταστική θέα. (Η παράδοση μας πληροφορεί για μια κοπέλα, την Κατίγκα, η οποία δεν άντεξε όταν την άφησε ο αγαπημένος της κι έπεσε εκεί, δίνοντας το όνομά της στη θέση).

Ένα μονοπάτι πνιγμένο μέσα στις οξιές και στρωμένο από ένα χαλί με μωβ κρόκους, μας οδηγεί σε έναν βράχο και σε ένα μπαλκόνι με απίστευτη θέα, στο χείλος μιας βαθιάς χαράδρας. Ανεβήκαμε στον βράχο και φτάσαμε στην πίσω πλευρά για αντικρύσουμε απέναντί μας το Μενοίκιο όρος.

alt Συνεχίσαμε μέσα από το δάσος περνώντας τον δρόμο για Καπνόφυτο. Ένας δρόμος που σε λίγο καιρό θα ασφαλτοστρωθεί κι αυτός. Η ομορφιά του μοναδική, αφού οι εναλλαγές της χλωρίδας (οξιές και πεύκα), μας αποζημιώνουν στο έπακρο. Τα αρπακτικά πουλιά, από τις κορυφές των δέντρων πετάγονταν κάθε τόσο, ενώ το πιο όμορφο ήταν η δεύτερη συνάντησή μας με ζαρκάδια που πέρασαν βιαστικά τον δρόμο για να μπουν μέσα στο δάσος και σταμάτησαν για να μας κοιτάξουν φευγαλέα, λίγο πριν χαθούν μέσα στα δέντρα. (Αυτή ήταν κι η ευκαιρία για μια φωτογραφία που ίσα-ίσα πρόλαβα και έβγαλα. Παρά το γεγονός ότι διακρίνονται με το ζόρι, είμαι ευτυχισμένος έστω και έτσι).

alt Φτάσαμε στο Καπνόφυτο και από εκεί στο Αχλαδοχώρι, μικρά γραφικά χωριά πνιγμένα στην ήσυχη ομορφιά. Συνεχίσαμε για Καρυδοχώρι με σκοπό να πάμε στο Κατάφυτο, αλλά οι δρόμοι ήταν πολλοί με αποτέλεσμα να πάρουμε τελικά έναν από τους πολλούς χωματόδρομους όπου μας έβγαλε εκτός πορείας, βορειοανατολικά του Λαϊλιά στον δρόμο προς Άνω Βροντού.

Μετά το Καρυδοχώρι η διαδρομή ήταν φανταστική κατά μήκος ενός ρέματος, που πολλές φορές μας έκανε να σταματήσουμε και να αφεθούμε σε μια ομορφιά μοναδική.

Μια στάση πριν το χωριό της Άνω Βροντούς, στον χώρο αναψυχής δίπλα στον δρόμο που στα κιόσκια του φάγαμε και βρήκαμε προσωρινό καταφύγιο από την βροχή.

alt Στην πλατεία του χωριού συναντήσαμε κάποιους από τούς λιγοστούς κατοίκους για να πληροφορηθούμε ότι δεν μπορούμε να ανέβουμε στο Κατάφυτο, παρά μόνο μέσω Κάτω Βροντούς, αλλά δεν μας βόλευε αυτή η διαδρομή γιατί από εκεί θέλαμε να κατέβουμε ολοκληρώνοντας την κυκλική περιήγησή μας.

Πέρασε ή ώρα κι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Κάναμε μια στάση κοντά στον δρόμο προς Άνω Βροντού για μερικές ακόμη φωτογραφίες του Φαλακρού όρους απέναντί μας, χαζεύοντας το τοπίο, και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Ένα οδοιπορικό που μας έκανε πολλές φορές να σταματήσουμε για να απολαύσουμε τα φαράγγια, τους βραχώδεις όγκους που ξεπρόβαλαν μέσα από το δάσος, τις απότομες χαράδρες και φυσικά τα αρπακτικά πουλιά που πετάγονται από τα δέντρα και τα παραμυθένια ζαρκάδια που χώνονταν και χάνονταν μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον, το σπίτι τους, που εμείς σαν επισκέπτες πρέπει να σεβόμαστε.