Καππαδοκία - 4ο μέρος

Η συνέχεια είχε το υπαίθριο μουσείο του Γκόρεμε.  “Παράξενο σαν τοπίο του βυθού”.  Μοναστήρια, εκκλησίες, κατοικίες, χρώματα και ζωντανοί σχηματισμοί.  Δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις.  Βλέπεις μια τρύπα μικρότερη από το μπόι σου και μόλις την διαβείς μπαίνεις σε ολάκερες αίθουσες, υπόσκαφες κατασκευές, διαδρόμους και κλιμακοστάσια.  Ορδές τουριστών περιμένουν υπομονετικά την είσοδο τους σε κάθε επισκέψιμο χώρο.  Μυστήριο και ομορφιά μαζί.  Αγιογραφίες και γλυπτά, αρμονία και μέτρο.  Πρωτομάστορας η φύση και από κοντά ο άνθρωπος.  Μαγικό.

 

Η μέρα μας έκλεισε με την Άβανο, στις όχθες του Kizilirmak (Κόκκινος ποταμός), ο μεγαλύτερος της Τουρκίας (1350Km).  Οι φερτές ύλες του ποταμού έφεραν στην Άβανο την τέχνη της αγγειοπλαστικής.  Σε ένα υπέρθυρο μια επιγραφή MASAALAH μου θύμισε την ίδια ακριβώς έκφραση σε ένα αποχαιρετισμό από μια φουρνάρισσα σε ένα χωριό της Φλώρινας.  Επίκληση στο Θεό για ξόρκι από το κακό μάτι.  Λες ο ποταμός να πηγάζει από το Βίτσι;
Κάτω από βροχή και τσουχτερό κρύο στην πλατεία, απέναντι από το Δημαρχείο υπό το βλέμμα του αγάλματος του Mustafa Kemal τσακίσαμε μια ωραιότατη πίττα με καυτερό.

Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο Προκόπι.  Τι μέρα και η σημερινή.  Την επόμενη πριν αρχίσει το μακρύ ταξίδι του γυρισμού, επισκεφτήκαμε στο Προκόπι το αρχοντικό, στο στάβλο του οποίου έζησε μέχρι το θάνατο του ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.  Η ταπεινότητα και η προσήλωση στη πίστη είναι χαρακτηριστικά του Αγίου.  Σήμερα το ιερό λείψανο του βρίσκεται στο Προκόπι Ευβοίας, από το 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Η επιστροφή είχε προορισμό το Afion Κarahisar (την αρχαία Νικόπολη).  Η επαρχία της παραγωγής του οπίου που βγαίνει η μορφίνη και από αυτήν η ηρωίνη, δίπλα στο Σαγγάριο (Sakarya), που φάγαμε τα μούτρα μας το ΄22.  Αυθεντική Τούρκικη πόλη.  Χωρίς τουρισμό και μπιχλιμπίδια για τους δυτικούς, Γύρος, μπαχάρια, με μια παλιά συνοικία κατοικούμενη, βγαλμένη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ένα Σελτζούκικο τζαμί του 1272 σκεπαστό με κορμούς κέδρων και το κάστρο στην κορφή του λόφου.  Φάγαμε το καλύτερο καϊμάκι, όχι παγωτό, το άλλο, σα λευκό πλακάκι του μπάνιου, σε μαλακή έκδοση, πάνω στο ρεβανί.  Μπουκιά και έμφραγμα.

Το πρωί η συνέχεια είχε Σάρδεις.  Θα πούμε για αυτές μαζί με την Ιεράπολη και την Έφεσο, με άλλη ευκαιρία.  Θα μας πέσει βαρύ το κείμενο, φάγαμε και το kaymak.  Αργά το απόγευμα αντικρίσαμε τα Μικρασιατικά παράλια.  Καταλύσαμε στο Κουσάντασι, τουριστικό μέρος.  Κρουαζιερόπλοια, ξενοδοχεία, μπαράκια, πεζόδρομοι, σουβενιράδικα, ξενυχτάδικα, ταβέρνες, θαλασσινά, άλλη ιστορία εδώ.  Μπορείς να συνεννοηθείς στα Αγγλικά, αρκετοί μιλούν και Ελληνικά είναι και η Σάμος απέναντι.  Το καλοκαίρι βουλιάζει από τον κόσμο.

Μια βόλτα στην αγορά και για ύπνο.  Το πρωί κατ΄ ευθείαν για το Havalimani Adnan Menderes στη Σμύρνη.  Στις 12:30 ήμασταν στο Ελ Βενιζέλος...

 

Γιώργος - Αδαμαντία