Στην χώρα του ήλιου του μεσονυχτίου

Με το Μάκη (makmar) και την Ελισσάβετ (Lindsay) Μάρη.  Σε πρόσφατη διαφήμιση για το Μουντιάλ του 2010 ο χαριτωμένος ταξιτζής, προσφέρθηκε να πάει τους φιλάθλους στην Νότια Αφρική, από την ακόλουθη διαδρομή:  «Ιταλία, Ριβιέρα, Κυανή Ακτή, Ισπανία, Γιβραλτάρ, Μαρόκο, κατεβαίνουμε Μαυριτανία, περιφερειακό για Σενεγάλη, φτάνουμε Καμερούν. Σφήνα Κογκό, ακτή των Σκελετών, παράκαμψη στο Δέλτα του Οκαμπάγκο και μετά ο δρόμος ανοίγει. Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Μποτσουάνα και φτάσαμε!!!!

{qtube vid:=Ebii8bBL6mQ w:=320 h:=267}

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί και η διαδρομή που κάναμε με την γυναίκα μου Έλισσάβετ τον Ιούλιο που μας πέρασε, όχι στην Αφρική αλλά στην δική μας Ήπειρο, την Ευρώπη:  6 χώρες.  Από την Ελλάδα στην Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία και πάλι πίσω!  Σύνολο 7.416 χιλιόμετρα σε 16 ημέρες, ένα ζευγάρι με ένα αμάξι.  Φυσικά ένα NIVA!

Έτοιμοι για αναχώρηση

Η Νορβηγία επιλέχθηκε και από τους δύο μας χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς ήταν μία χώρα που πάντα θέλαμε και οι δύο να επισκεφτούμε.  Το θέμα ήταν πως θα την επισκεπτόμασταν.  Η ιδέα του οργανωμένου ταξιδιωτικού γραφείου δεν συζητήθηκε καν αφού είναι ένας τρόπος που δεν μας εκφράζει καθόλου.  Η πρόσβαση με αεροπλάνο ήταν η πιο λογική, αλλά μας στερούσε κάτι πολύ σημαντικό.  Την δυνατότητα της περιπέτειας, του πραγματικού ταξιδιού ολοκληρωμένου μέσα από τις προσωπικές δυνατότητες, της εξερεύνησης σε άγνωστα μέρη.  Στην τελική, μεγαλύτερη σημασία για εμάς, δεν είχε, απλά να φτάσουμε στον προορισμό μας, αλλά να πάμε εκεί! Έτσι η λύση ήταν μία. Οδικώς με το NIVA!!!

Η προετοιμασία δεν περιέλαβε τίποτε περισσότερο από τα απαραίτητα, τουλάχιστον όσον αφορούσε το αυτοκίνητο.  Το γενικό service είχε γίνει λίγο καιρό πριν.  Διεθνές δίπλωμα και το σήμα GR από την ΕΛΠΑ, πράσινη κάρτα από την ασφαλιστική εταιρεία και κάρτα χρήσης στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την εταιρεία Οδικής Ασφάλειας που είμαι γραμμένος.  Αυτό σήμαινε πως με κάλυπτε σε όλες τις χώρες εκτός της Νορβηγίας.  Βέβαια, ακόμα και τώρα που επιστρέψαμε, δεν γνωρίζω τι ακριβώς κάλυψη θα μπορούσα να έχω και αν θα ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα και δεν θα έμενε στα λόγια και τις κάρτες!  Από την άλλη, στους όποιους ενδοιασμούς είχα σχετικά με την αξιοπιστία και την αντοχή του NIVA σε ένα τέτοιο ταξίδι, την λύση έδωσε η αποστομωτική απάντηση της Έλσας:  «Τι ανησυχείς, δεν θα βρισκόμαστε χαμένοι μέσα στην ζούγκλα του Λάος για το Camel Trophy, αλλά στην Autostrada και την Autobahn»!  Εκεί φύγανε και οι τελευταίες ανησυχίες.

Η βασική σχεδίαση της διαδρομής έγινε από την ιστοσελίδα www.viamichelin.com μέσα από την οποία μπορείς να ορίσεις την πόλη αναχώρησης, την πόλη προορισμού, ενδιάμεσες πόλεις, τύπο οχήματος κατανάλωση οχήματος, τιμή βενζίνης και αρκετές επιλογές ακόμη και να σου δώσει την προτεινόμενη διαδρομή, το κόστος σε καύσιμα και διόδια, αλλά και να βρεις ξενοδοχεία στην περιοχή που σε ενδιαφέρει.  Όλα αυτά βέβαια είναι εκτυπώσιμα.

Το πρόγραμμα βάσει του οποίου σχεδιάστηκε η διαδρομή.

«Φορτώθηκε» ο χάρτης της Ευρώπης της Garmin, στον υπολογιστή του αυτοκινήτου και η βοήθειά του αποδείχτηκε μέγιστη.  Εκτός της πορείας που έπρεπε να ακολουθήσουμε, μας έδειχνε όταν χρειαζόταν, τα βενζινάδικα, τις τράπεζες, τα ξενοδοχεία και πολλά άλλα.  Μας έλυσε τα χέρια σε πάρα πολλές περιπτώσεις.

Ο λεπτομερής οδικός χάρτης Ευρώπης της Garmin. Άπαιχτο εργαλείο!

Βέβαια αγοράστηκαν και χάρτινοι χάρτες της Ευρώπης και της Νορβηγίας αλλά και ένας Οδηγός για τη Νορβηγία που αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμος για την περιήγησή μας σε αυτή την υπέροχη χώρα.

Ταυτότητα νέου τύπου, διαβατήριο και εισιτήρια στην τσέπη και είμαστε έτοιμοι για την αναχώρηση.  Ο χιλιομετρητής «γράφει» 68.116 χιλιόμετρα πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι.  Τρίτη πρωί ξεκινήσαμε για το λιμάνι της Πάτρας, απ’ όπου πήραμε το καράβι που μας πήγε στην Ancona της Ιταλίας.

Το κοντέρ του NIVA πριν ξεκινήσουμε από την Αθήνα.

Στο λιμάνι της Πάτρας.

Το (πρώτο) καράβι των διακοπών μας!

Το ταξίδι με το Superfast Ferries ήταν απολαυστικό και διήρκεσε 21 ώρες.  Η θάλασσα ήταν γαλήνια και η θερμοκρασία ιδανική. Πιο πολύ έμοιαζε με κρουαζιέρα, παρά με απλή μετάβαση σε κάποιο λιμάνι.

Στην θάλασσα του Ιονίου.

Κατεβαίνοντας στην ζεστή Ancona και μέχρι να βγούμε από την πόλη πέσαμε σε ένα μικρό μποτιλιάρισμα που δεν μας δυσανασχέτησε αφού μας άφησε το περιθώριο να εγκλιματιστούμε με τις νέες εικόνες.  Σε λίγο βρισκόμασταν στην Εθνική Οδό και πορευόμασταν προς την Modena.  Στο βενζινάδικο που σταματήσαμε συναντήσαμε και την πρώτη διαφορά (η οποία από εκεί και πέρα θα ήταν συνεχής) σε σχέση με την Ελλάδα.  Τα περισσότερα βενζινάδικα λειτουργούν χωρίς βενζινάδες!  Βάζεις μόνος σου βενζίνη και απλά πας μέσα και πληρώνεις το ποσό στον ταμία.  Εννοείται πως ο ταμίας μέσα από μηχάνημα βλέπει τι βενζίνη έχεις βάλει και πόσο πρέπει να πληρώσεις.  Επίσης τα σύμπαντα ελέγχονται από κλειστό κύκλωμα καμερών, οπότε δεν σε συμφέρει να φύγεις αφού ξέρουν ακριβώς ποιός είσαι.

Μέχρι και την Modena το τοπίο είναι ιδιαίτερα ζεστό αφού περνάει μέσα από ατελείωτους κάμπους.  Από εκεί και μετά ο δρόμος αρχίζει σιγά σιγά να ανηφορίζει, μπαίνοντας σε μία μεγάλη κοιλάδα η οποία στενεύει αρκετά φτάνοντας στο ύψος του Bolzano.  Πλέον η διαδρομή γίνεται μέσα στους μεγάλους ορεινούς όγκους των Άλπεων.  Η παρουσία μεγάλων ποταμών απόκρημνων πλαγιών και τεράστιων δασικών εκτάσεων είναι συνεχής.  Το υψόμετρο ανεβαίνει μέχρι τα 1300 μέτρα περίπου, όπου μετά από ένα τούνελ και περνώντας τα αόρατα σύνορα βρισκόμαστε στην Αυστρία και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για το Innsbruck στα περίχωρα του οποίου είχαμε υπολογίσει να κάνουμε την πρώτη μας διανυκτέρευση.

Οι κορυφές γύρω από το Innsbruck.

Η ψηλή γέφυρα πριν το Innsbruck.

Το χωριό που μείναμε λέγεται Patsch και βρίσκεται 5 χιλιόμετρα πριν από την πόλη του Innsbruck.  Το τοπίο είναι απλά παραμυθένιο.  Σα να άνοιξες ένα βιβλίο με την Χάϊντι και ξαφνικά η εικόνα να ζωντάνεψε και εσύ να βρέθηκες μέσα.  Ατελείωτα καταπράσινα λιβάδια, όπως θα βλέπαμε τους κάμπους στην Ελλάδα νωρίς την άνοιξη, και εναλλασσόμενες βουνοπλαγιές, πανύψηλες που κόβουν την ανάσα.  Σε όλη αυτή την μαγεία υπάρχει κάτι που δεν κολλάει.  Κάτι που το αλλοιώνει και δεν σε αφήνει να το χαρείς απόλυτα;  Χμμμ...  Είναι η απίστευτη βρώμα που έρχεται από παντού!!  Αναμείξτε ένα εργοστάσιο τυριού, ένα βουστάσιο και ένα χοιροστάσιο μαζί και φανταστείτε την μυρωδιά που μπορεί να εκλύεται.  Αυτό ακριβώς το πράγμα μύριζε, όχι μόνο στο Patsch (με πάτς και με τσατσάλιασες) όχι μόνο και στην υπόλοιπη Αυστρία (δηλαδή στην Εθνική που περάσαμε) αλλά και καθ’ όλο το μήκος της Εθνικής Οδού της Γερμανίας!!  Απλά απίστευτο.

Οι Αυστριακές Άλπεις από το δωμάτιο στο Patsch.

Ηλιοβασίλεμα στις Άλπεις.

Αφήσαμε τα πράγματα στην πανσιόν που βρήκαμε και πήγαμε στο Innsbruck για να δούμε την πόλη και να φάμε βραδινό.  Καταλαβαίνεις αμέσως πως βρίσκεσαι κάπου μακριά από την Ελλάδα, όχι μόνο από το τοπίο, αλλά και από τον τρόπο οδήγησης του κόσμου.  Απόλυτη προτεραιότητα του πεζού και του ποδηλάτη που κυκλοφορούν κατά κόρον σε όλες τις πόλεις, από... την Ελλάδα και πάνω!  Πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι σε ίδια έκταση με τους οδικούς δρόμους.  Και βέβαια γεμάτοι από πεζούς και ποδηλάτες.  Η χαρά του μη αυτοκινητιστή.

Κάτι που με δυσκόλεψε οδηγικά σε όλες τις χώρες, ήταν αυτό της διέλευσης μέσα από τις πλατείες.  Σε όλη την Ευρώπη, αυτός που βρίσκεται μέσα στην πλατεία έχει προτεραιότητα σε σχέση με αυτόν που μπαίνει, κατάσταση εντελώς αντίθετη με αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα.  Πολλές φορές ξεχάστηκα και πήγα να μπω πρώτος, αλλά ευτυχώς, συνειδητοποιώντας έγκαιρα την παράβαση, σταματούσα αποφεύγοντας την πιθανή σύγκρουση!

Το Innsbruck είναι κλεισμένο από τα βουνά των Άλπεων.  Βουνά πανύψηλα που φτάνουν μέχρι τα 2636 μέτρα σε εκείνη την περιοχή και μέσα στα οποία μπορείς να κάνεις διάφορες ορεινές δραστηριότητες.  Από απλή πεζοπορία, ορειβασία και αναρρίχηση, μέχρι mountain bike απλό ή extreme κατάβαση, και κατάβαση με Flying Fox!  Βέβαια υπάρχουν και τελεφερίκ που σε ανεβάζουν σε διάφορα σαλέ - καταφύγια στα 1905 μέτρα υψόμετρο, που μπορείς απλά και μόνο να δειπνήσεις ή να συνεχίσεις παραπάνω μέχρι τα 2256 μέτρα με άλλα τελεφερίκ!

Μέσα η πόλη είναι κόσμημα.  Χωρίζεται από ένα μεγάλο και ορμητικό ποτάμι.  Τα κτίρια είναι βγαλμένα σαν από άλλη εποχή και το σκηνικό μοιάζει να είναι θεατρικό.  Σε προκαλεί να την περπατήσεις και να ανακαλύψεις κάθε δρόμο και κάθε μικρό στενάκι.

Το ποτάμι και οι Άλπεις στο Innsbruck.

Το ποτάμι στο Innsbruck.

Στην παλιά πόλη.

Μέσα στην παλιά πόλη.

Καμάρες στην παλιά πόλη.

Η κούρασή μας όμως ήταν μεγάλη, και αφού φάγαμε χορταστικά και περπατήσαμε όσο αντέξαμε, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την πανσιόν λαχταρώντας τα αφράτα στρώματα.  Αμ δε!  Υπήρξε ένα πρόβλημα με την πανσιόν η οποία όταν επιστρέψαμε ήταν κλειστή και κανείς δεν μας είχε αναφέρει ότι το κλειδί του δωματίου που μας είχαν δώσει, έπρεπε να το είχαμε μαζί μας, ούτε καν όταν τους το αφήσαμε στην ρεσεψιόν, νωρίτερα, που φύγαμε για να πάμε στο Innsbruck!  Τελικά με τα χίλια ζόρια, μας άνοιξε η ιδιοκτήτρια, μία βουβαλογοργόνα στην όψη αλλά κυρίως στην συμπεριφορά.  Την επόμενη ημέρα φάγαμε στα γρήγορα πρωινό και συνεχίσαμε το ταξίδι μας φεύγοντας με τις χειρότερες εντυπώσεις από το Patsch, όσον αφορούσε την μυρωδιά και τους ανθρώπους, που μάλλον μεταξύ τους αυτά τα δύο πρέπει να έχουν και στενότερη σχέση.

Από το Patsch με θέα τις Άλπεις.

«Αχυρένιο» αρκουδάκι κρυμμένο στους θάμνους.

Ξανά στην Εθνική Οδό και μετά από λίγη ώρα, περάσαμε πάλι από άλλα, αόρατα σύνορα και βρεθήκαμε ξαφνικά στην Γερμανία.  Συνεχίσαμε τον δρόμο αφού έπρεπε να διασχίσουμε όλη την χώρα, από τον νότο προς τον βορρά.  Κάπου στο ύψος του Μονάχου και ενώ ετοιμάζομαι να κάνω μία προσπέραση σε ένα φορτηγό, μπαίνει μπροστά μου μία BMW χρώματος ασημί και μου κλείνει τον δρόμο.  Σχεδόν αμέσως ανάβει από το πίσω της τζάμι φωτεινή πινακίδα που έγραφε «POLIZEI» (αστυνομία) κάνοντας μου σινιάλο να τον ακολουθήσω!  Στο πρώτο πάρκινγκ που συναντήσαμε (υπήρχαν πάρκινγκ σε όλο το μήκος της Εθνικής Οδού ανά ιδιαίτερα τακτικά διαστήματα) μας ζητήσανε, ευγενικότατοι πάντα, τα χαρτιά μας, ενώ πρώτα απ’ όλα μας έδειξαν την ταυτότητά τους, και μας εξήγησαν, ότι ουσιαστικά ελέγχανε για τυχόν μετανάστες που θα μπορούσαν να πάνε στην Γερμανία.  Αφού έγινε ο απαραίτητος έλεγχος στα χαρτιά (το αμάξι δεν θέλησαν να το ελέγξουν) και είπαμε τα σχετικά –έχετε έρθει στην Ελλάδα, α ναι σας άρεσε, ώστε ανεβήκατε στο Όλυμπο, είναι πράγματι ωραία κ.λπ.- βρεθήκαμε και πάλι στον δρόμο να συνεχίζουμε το ταξίδι μας.  Σε 15 λεπτά άλλο αυτοκίνητο με φωτεινή πινακίδα «POLIZEI» να μας κάνει σινιάλο για το πάρκινγκ.  Το NIVA προκαλεί χα χα!  Ευγενικοί πάντα οι αστυνομικοί όταν τους είπαμε ότι μόλις πριν από λίγο μας ελέγξανε, μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και συνεχίσαμε χωρίς, πλέον, άλλους ελέγχους.

Κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, κυρίως από την Γερμανία και σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι μας, ήταν πως καθώς διασχίζαμε την Εθνική Οδό, διακρίναμε σε επαρχιακούς δρόμους που περνούσαν με γέφυρα από πάνω μας, να περνάνε συνέχεια ποδηλάτες.  Σχεδόν σε κάθε γέφυρα έβλεπες έναν, δύο οι και περισσότερους ποδηλάτες!  Σε απομακρυσμένα σημεία από μεγάλες πόλεις.  Από το νότο μέχρι και το βορρά.  Σε όλο το μήκος.  Κάτι άλλο που επίσης μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, (τουλάχιστον σε εμάς τους Έλληνες), είναι πως στα δημόσια πάρκινγκ, στα σημεία ξεκούρασης, και στα βενζινάδικα, οι τουαλέτες ήταν παροιμιώδους καθαριότητας.  Βέβαια, από την άλλη, σε όλη την διαδρομή μας μέσα από την Γερμανία, το τοπίο ήταν όμορφο, αλλά, απίστευτα μονότονο.  Λόφοι ομαλοί, κάμποι πράσινοι, πυκνές συστάδες δέντρων και πάλι μία από τα ίδια.  Από την αρχή μέχρι το τέλος το ίδιο πράγμα.  Καμμία ποικιλία, καμμία εναλλαγή.

Σε κάποιο σταθμό αυτοκινήτων στην Γερμανία.

Ανεβαίνοντας προς τα βόρεια, περάσαμε έξω από τη Nurnberg, το Wurzburg, την Fulda και καταλήξαμε το απόγευμα έξω από την πόλη Kassel, λίγο πιο πάνω από την μέση της διαδρομής μας στην Γερμανία.  Η διαμονή μας έγινε σε μία αλυσίδα ξενοδοχείων σε διάφορες πόλεις με την ονομασία "Formule 1" με την εκπληκτική τιμή των 29 Ευρώ + 8 Ευρώ το πρωινό!  Όταν πρόκειται μόνο για διανυκτέρευση και όχι για διαμονή, τα συγκεκριμένα Bed & Breakfast ξενοδοχεία είναι εκτός από πεντακάθαρα και πάρα πολύ φθηνά.

Έξω από το ξενοδοχείο Formule 1 στο Kassel.

Πάρα πολλές side cars στο δρόμο.

Την τρίτη ημέρα συνεχίσαμε προσπερνώντας από έξω το Ανόβερο και το Αμβούργο, προς το νησί Fehmarn από το οποίο πήραμε το καράβι που μας πέρασε στην Δανία.  Το νησί Fehmarn συνδέεται με την ηπειρωτική Γερμανία με μία πανέμορφη γέφυρα, η πρώτη εντυπωσιακή γέφυρα που συναντήσαμε.  Εκείνη όμως την στιγμή, ούτε που μπορούσαμε να φανταστούμε τις γέφυρες και τα τούνελ που θα περνούσαμε στην συνέχεια του ταξιδιού μας.

Πλησιάζοντας στη γέφυρα που συνδέει την Γερμανία με το νησί το Fehmarn.

Η πανέμορφη γέφυρα του νησιού Fehmarn.

Στην άλλη άκρη του μικρού αυτού νησιού πήραμε το πλοίο που μας πέρασε στην Δανία.  Έτσι σε 45 λεπτά βρεθήκαμε να διανύουμε την χώρα των ανεμογεννητριών και της πράσινης ενέργειας, με κατεύθυνση την Κοπεγχάγη.  Το τοπίο εδώ σε κάνει να χαλαρώνεις, ίσως επειδή πρόκειται για μια επίπεδη χώρα, ή ίσως επειδή τα πάντα κυλάνε ομαλά και χωρίς βιασύνη, ή ακόμα επειδή ο κόσμος είναι ιδιαίτερα φιλικός σε αντίθεση με την αίσθηση που σου έδιναν οι προηγούμενες χώρες.

Παλιός ανεμόμυλος.

Εύρεση ξενοδοχείου στην Κοπεγχάγη και μετά από μία μικρή ανάσα, αποφασίσαμε να πάμε μία βόλτα στο κέντρο της πόλης.  Έτσι κι αλλιώς είχαμε προαποφασίσει πως εκεί, θα μέναμε και μία ημέρα παραπάνω.  Επειδή το ξενοδοχείο είχε μία μικρή απόσταση από το κέντρο, είπαμε να πάμε με το αυτοκίνητο, πράγμα το οποίο αποδείχτηκε μέγα λάθος.  Κάτι που δεν γνώριζα, είναι πως η Κοπεγχάγη είναι Η ΠΟΔΗΛΑΤΟΥΠΟΛΗ.  Τα ποδήλατα έχουν άμεση προτεραιότητα (όπως και οι πεζοί), και κινούνται κατά εκατοντάδες στους ποδηλατόδρομους (και όχι μόνο), που έχουν μέχρι και δικά τους φανάρια!  Φανταστείτε πως είστε με το αμάξι και θέλετε να στρίψετε δεξιά και ανάβει πράσινο, πρέπει όταν φτάσετε στο σημείο της στροφής να ελέγξετε μήπως έρχεται ποδηλάτης ή πεζός γιατί άσχετα με το πράσινό σας έχουν προτεραιότητα.  Και βέβαια τα ποδήλατα είναι σαφώς κατά πολύ περισσότερα στους δρόμους από τα αυτοκίνητα.  Ο παράδεισος του ποδηλάτη και του πεζού, αφού η πόλη, πολύ σωστά, φτιάχτηκε κυρίως για αυτούς.  Πόσο θα ήθελα και την Αθήνα έτσι!

Το ποδήλατο είναι το βασικό μέσο, ακόμη και αν είσαι με κοστούμι.

Ποδηλάτες όλων των ηλικιών.

Τρίκυκλα ποδήλατα για μεταφορά παιδιών ή κατοικιδίων.

Ειδικά κατασκευασμένα ποδήλατα για μεταφορά φορτίων!

Οι άμαξες επίσης, είναι συνηθισμένες στην πόλη της Κοπεγχάγης.

Με το που φτάνεις στην Κοπεγχάγη αυτό που καταλαβαίνεις είναι πως δεν πρόκειται για μία συνηθισμένη πόλη.  Έχει έναν διαφορετικό αέρα που δύσκολα θα το συναντήσεις αλλού.  Καταρχήν τα κτίρια είναι απίστευτα οικοδομικά δημιουργήματα που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.  Η πόλη στην οποία έζησε και πέθανε ο μεγάλος συγγραφέας παραμυθιών Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, κουβαλάει την αρχιτεκτονική αύρα των ίδιων του των παραμυθιών.  Και το πιο εντυπωσιακό είναι το πάντρεμα του παλιού με το σύγχρονο, του κλασικού με το μοντέρνο, που το αποτέλεσμα τους εμφανίζεται στο μάτι του θεατή σαν ένα ενιαίο σύνολο, τέλειο και χωρίς διακυμάνσεις, που πάντα δένει με το φυσικό περιβάλλον.  Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Κοπεγχάγης είναι η πολυπολιτισμικότητά της με το απίθανο κουβάρι των ανθρώπων της από κάθε σημείο του πλανήτη.  Εκεί θα συναντήσεις ανθρώπους στην κυριολεξία από παντού.  Όλο και κάποιος θα σου μιλήσει Ελληνικά, Τουρκικά, Πακιστανικά ή Σουαχίλι!  Και όλο αυτό το πολύχρωμο μωσαϊκό δημιουργεί την εντύπωση πως δεν βρίσκεσαι σε μία πόλη της Δανίας, αλλά σε μία πόλη του Κόσμου!

Το Δημαρχείο της Κοπεγχάγης.

Πλατεία και πίσω το πάρκο TIVOLI, που άνοιξε το 1843!

Ένα από τα κανάλια της Κοπεγχάγης.

“Στα πόδια” του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.