«Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» - 4ο μέρος

 

Λοιπόν ας αλλάξουμε θέμα μη μας πάρει από κάτω.  Φεύγοντας από τον τόπο του μαρτυρίου αναζητήσαμε το Νεοχώρι.  Πήραμε το νότιο δρόμο του χωριού πάνω στην δεξιά όχθη του Άραχθου.  Στην αρχή άσφαλτος και μετά βατός χωματόδρομος.  Καταγραφή και εδώ δεν υπάρχει στο GPS.  Ρισκάραμε στη συνέχεια και τραβήξαμε στα αριστερά μιας διακλάδωσης.  Τα καλάμια και οι αρμύρες μαστίγωναν το TJ.  Πλάτος δρόμου όσο το όχημα.  Το νερό όλο και κοντύτερα στη διαδρομή μας.  Καλά πάμε.

Και εκεί που κάναμε χαρές, μας σταματά ένας φράκτης - πόρτα που για να τον παραβιάσεις ήθελες οικοδομικό κόφτη.  Τώρα πως κάνεις αναστροφή;  Πήγαμε ανάποδα μέχρι την διασταύρωση.  Η δεξιά επιλογή μας οδήγησε σε αμμοληπτικούς χώρους.  Αναστροφή εδώ και ίσως την επόμενη φορά να αναζητήσουμε καλύτερη τύχη από την αριστερή όχθη του ποταμού.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη λιμνοθάλασσα της Ροδιάς.  Περάσαμε το χωριό του Νικοπολίδη, τη Βίγλα και έχοντας δεξιά μας το Μαυροβούνι και αριστερά μας τη Ροδιά σε βατό χωματόδρομο φτάσαμε στη Στρογγυλή.  Το κέντρο πληροφόρησης και περιήγησης “παραδομένο” από τον Νοέμβριο του 2011.  Εγκατάλειψη παντού.

Γυρίσαμε στο Μενίδι μέσα από απίστευτες χωμάτινες ευθείες δίπλα στις εκτάσεις με τα οπωροφόρα.  Το βράδυ έγινε προσεκτικότερη μελέτη του Googlearth για να μην έχουμε απρόοπτα στο Λούρο.  Πάνω στη διαδρομή για Πρέβεζα και στη διασταύρωση για το χωριό Πέτρα κάναμε αριστερά.  Περάσαμε την γέφυρα που κάτω της κυλάει ο Λούρος και στην ευθεία πριν το χωριό κάναμε δεξιά στο δεύτερο χωματόδρομο.

Από εκεί ξεκινά ένα ταξίδι σε κάτι μοναδικό.  Θα μπορούσα να το συγκρίνω με την Κερκίνη και το δέλτα του Έβρου.  Προχωρήσαμε κοντά στα 10 Km ώσπου ο χωματόδρομος έγινε αδιαπέραστος από τη βλάστηση.  Το ποτάμι σε όλη τη διαδρομή που κάναμε κυλά νωχελικά, σου μοιάζει ακίνητο.  Υγρολίβαδα, καλαμιώνες, μούσκαροι, υδρόβια βλάστηση και πουλιά.  Σε μια υπερυψωμένη αγναντέψαμε αυτό το μεγαλείο της φύσης.  Ας κάνει πάλι ο φακός τη δουλειά του.

Η επιστροφή μας επιφύλαξε μια μοναδική τουλάχιστον για μένα μέχρι τώρα εμπειρία.  Σας τη περιγράφω όπως ακριβώς την βιώσαμε.

Γεμάτοι λοιπόν εικόνες και συναισθήματα από την επίσκεψη στο δέλτα του Λούρου, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μπάνιο από την πλευρά του Ιόνιου.  Εκεί στο ύψος της Καστροσυκιάς, μας προσπερνά ένα  Freelander και με νοήματα μας λέει ότι έχουμε λάστιχο.  Κάνω αμέσως δεξιά και διαπιστώνω ότι ο μπρός δεξιά τροχός πάει σχεδόν με τη ζάντα.  Καλά λέω στον εαυτό μου, τίποτα δεν πήρες χαμπάρι.  Η επόμενη σκέψη ήταν, πώς είδε αυτός που μας ειδοποίησε τον μπροστά εσωτερικό τροχό;  Εδώ αρχίζουν όλα.

Ήταν κλαταρισμένο και το πίσω δεξί λάστιχο.  Αυτό είχε δει, καλή του ώρα;  Αμ δε.  Μες τη μεσημεριάτικη ζέστη καταμεσής του Αυγούστου γίνεται αλλαγή στο μπροστά με τη ρεζέρβα.  Στο πίσω δεξιά το τρομπάκι να μην καταφέρνει να ανεβάσει πάνω από τα 20 PSI.  Κακήν κακώς ρίξαμε γρύλους κλειδιά και τρομπάκι μέσα στο αυτοκίνητο.  Πάμε να βρούμε βουλκανιζατέρ.

Κάνω να μπω στη θέση του οδηγού, τι να δω;   Μπροστά και πίσω αριστερό λάστιχο πλάκα.  Πως δε μού ΄ρθε εγκεφαλικό.

Τώρα;  Ξανά τρομπάκι έξω, ξανά μέχρι το 20 με το ζόρι και ο πίσω δεξιά να κατεβαίνει.  Μπείτε μέσα, αλάρμ και στο πρώτο βενζινάδικο τα έκανα τούμπανα με 40 PSI.  Άκουγες τον αέρα να ξεφυσά από τις τρύπες.  Που έχει βουλκανιζατέρ;  Στο Καναλάκι.  Το ένα ήταν κλειστό, στο άλλο είχε πάει για φαί, στο τρίτο φτάσαμε με τις ζάντες.

Πόρισμα: Αιχμηρό αντικείμενο (κάτι σαν μαχαίρι) σταθερά πακτωμένο στο έδαφος τρύπησε εκ περιτροπής όλα τα λάστιχα στο πέλμα.  Στο πήγαινε του χωματόδρομου μπροστά δεξιά, μετά πίσω δεξιά και στην αναστροφή το άλλο ζευγάρι.  Το όχημα ξεφούσκωνε ταυτόχρονα και στους τέσσερις τροχούς, οπότε δεν υπήρχε τράβηγμα στο δρόμο και όλα αυτά με μικρές χρονικές αποκλίσεις.  Και πολλές φορές θεωρούσα υπερβολή αυτούς που κουβαλούν διπλές ρεζέρβες στα 4Χ4.

Ευτυχώς καθαρίσαμε με 28 euro, το μπροστά δεξιά ίσα που τη γλύτωσε, οπότε όλα καλά.  Γυρίσαμε στο κλεινόν άστυ έχοντας αφήσει πάλι κάποια κενά όπως τότε το χειμώνα του 1998.

.....................................................Tzan.